Περί ματαγραφολογίας ο λόγος. Μία συνήθεια αμιγώς ελληνική και καλοκαιρινή που όντως εξελίχθηκε σε τέχνη, γνώρισε δε την άνθισή της τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. Όταν η έλευση κάποτε ονομάτων όπως Ζιοβάνι, Καρεμπέ, Ριβάλντο και άλλων έδωσε το δικαίωμα στους αθλητικογράφους να γράφουν ό'τι παπαριά θέλουν σχετικά με υποψήφιους μεταγραφικούς στόχους. Και η συγκεκριμένη τέχνη ωστόσο, όπως και πολλές άλλες, έχει πέσει πλέον σε μαρασμό.
Προφανώς ο κόσμος κουράστηκε. Ακόμη πιο αισιόδοξη είναι η άποψη ότι απέκτησε κρίση. Το πιστεύω, δεδομένου ότι πλέον ο μέσος φίλαθλος έχει έρθει και συνεχίζει να έρχεται σε επαφή με τα πιο εξειδικευμένα κομμάτια των ΠΑΕ που μέχρι πρότινος παρέμεναν στην αφάνεια, όπως ο αριθμός των διαρκείας, τα είδη και τους όρους των συμβολαίων, τις φορολογίες, την ποιότητα των αγωνιστικών και προπονητικών χώρων κ.ά. Επομένως είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι παίκτες όπως ο Ντρέντε, ο Μέτζελντερ, ο Ιακουίντα και πολύ περισσότερο ο Ροναλντίνιο δεν έχουν όυτε έναν λόγο να μετακομίσουν στο Ελλαδιστάν. Ίσως όσοι από αυτούς είναι λίγο μόρτηδες και μπουζουκόβιοι (ποιον εννοεί άραγε;) να το σκεφτόντουσαν, αλλά μόνο πάνω στο μεθύσι... Οπότε το παλιό κόλπο των βαρβάτων ονομάτων στα εξώφυλλα εφημερίδων με γράμματα που μόνο δεν αναβοσβήνουν δεν οδηγεί σε αύξηση των πωλήσεων, ούτε καν στη δημιουργία προσδοκιών. Άσε που είναι και δύσκολο να πληρώνεις κάθε μέρα 1,20 ευρώ για να διαβάζεις τη φαντασίωση του κάθε ρεπόρτερ.
Επίσης αξιοσημείωτο είναι το ότι, ακόμα και τα μεγάλα ονόματα πλέον δεν προκαλούν ρίγη ενθουσισμού, διότι δεν υπάρχουν πλέον σίγουρες μετοχές. Ούτε καν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το πιο καυτό πουλέν της σεζόν, ο Ντιέγκο πήγε στη Μεγάλη Κυρία ενώ ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στον πλανήτη μεταγράφηκε στη Ρεάλ. Μεγάλες μεταγραφές που, αντί για ενθουσιασμό, τελικά προκάλεσαν απλή ικανοποίηση. Η ενδεχόμενη δε μετακίνηση και του Ρονάλντο στη Βασίλισσα συγκινεί περισσότερο λόγω της σύγκρισης με τους παλιούς γκαλάκτικος παρά η μεταγραφή αυτή καθεαυτή. Και μιλάμε για μεταγραφές που έχουν ήδη ανακοινωθεί. Απλές εκδηλώσεις ενδιαφέροντος τύπου Σίλβα για Λίβερπουλ, Ίμπρα για Μπάρτσελόνα και Ντρογκμπά για Μίλαν ξεχνιούνται σε δυο μέρες.
Έχει λοιπόν επικρατήσει η κοινή λογική. Υπάρχουν άπειροι λόγοι να μην αποδώσει ένας παίκτης στη νέα του ομάδα, όσο μεγάλο όνομα και να διαθέτει. Είτε επειδή είναι μεγάλος σε ηλικία, είτε γιατί δεν ταιριάζει στον τρόπο παιχνιδιού, είτε γιατί μπορεί να του σπάσουν τα πόδια οι τσουρουκάδες συμπαίκτες του (βλ. Ελλάδα). Συμπεράσματα ασφαλή βγαίνουν μόνο μετά την παρέλαση. Εξάλλου, αν δε βγει μια μεταγραφή στην οποία πιστεύουμε, τρώμε και το δούλεμα της παρέας. Πριν όμως ψάξουμε γιατί δε βγαίνουν οι μεταγραφές, ας ψάξουμε γιατί δε μπορούν καν να έρθουν. Απευθύνομαι κυρίως στους φίλους Παναθηναϊκούς και Αρειανούς, που βλέπουν σιγά σιγά τα σίγουρα ονόματα να χάνονται. Όποιος ξαναδώσει λεφτά για να διαβάσει και να πιστέψει όσα γράφονται καλοκαιριάτικα είναι άξιος της μοίρας του.
Ξεφτίζει η τέχνη της μεταγραφολογίας στις μέρες μας. Αλλά ας μην ξεχνάμε, γίνονται και θαύματα. Ένα μεγάλο όνομα μπορεί να ανοίξει την όρεξη όλων μας επομένως, μάθε τέχνη κι άς τηνα...
