Λίγο πριν την εκπομπή της Δευτέρας μείναμε άναυδοι όταν διαβάσαμε την επίσημη ανακοίνωση αποχώρησης του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Μέσα στον ενθουσιασμό της εκπομπής, ζήτημα νά 'παμε δυο κουβέντες για εκείνον, ενώ θα έπρεπε να πούμε χιλιάδες. Επιχειρώντας έναν απολογισμό, την παράλειψη της εκπομπής επιδιώκουν να καλύψουν οι ακόλουθες σκέψεις. Δε θα γράψω το βιογραφικό του, το έκαναν ήδη άλλοι καλύτερα από εμένα. Η πρώτη από τις σκέψεις αυτές λοιπόν, είναι ότι ο Τζόλε αδίκησε τον εαυτό του.
Το 1990 μεταγράφηκε σε ηλικία 18 ετών στον Ερυθρό Αστέρα, μία μόλις χρονιά έπειτα από το ντεμπούτο του σε επαγγελματική κατηγορία. Δεδομένης της δυναμικής της σέρβικης ομάδας ακόμη εκείνη την εποχή, δεν είναι λίγο πράγμα. Αν στην Ελλάδα είχαμε και τα δύο μάτια ανοιχτά, θα έπαιρνε τίτλους όχι από το 1996, όταν και έδεσε στο Λιμάνι, αλλά από πολύ πιο πριν. Ευτυχώς ορισμένοι άνθρωποι στην Ηλεία δε φορούσαν παρωπίδες. Έπειτα από έναν μόλις χρόνο, που έβγαλε μια τεράστια ομάδα από τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας της, χαρίζοντάς της το πρωτάθλημα, την πιάνει από το χέρι και την οδηγεί στα προημιτελικά του Champions League. Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στο γκολ. Ίσως λόγω του αέρα, ίσως λόγω του πιτσιρικά Ελευθερόπουλου. Ίσως όμως και επειδή η υπόλοιπη ομάδα δε μπορούσε να τον προλάβει, γιατί ο Τζόρτζεβιτς έπαιζε ήδη για τελικό. Πιθανότατα ήταν από τους σπάνιους παίκτες που προπορεύονταν από τα ίδια τους τα όνειρα. Τα δικά του όνειρα σταματούσαν στη λατρεία της Θύρας 7, αλλά η απόδοσή του τον οδηγούσε σε κορυφαίους ευρωπαικούς συλλόγους. Οι προτάσεις ήρθαν από αυτούς, αλλά τις απέρριψε. Μη γελιόμαστε. Δε χρειαζόταν να πάει στο εξωτερικό για να αποδείξει ότι άξιζε. Με δεδομένο ότι εκεί οι υπεύθυνοι των ομάδων ξέρουν τί κάνουν, και μόνο που έφτασαν προσφορές αρκεί. Εκείνος πάντως σίγουρα αδίκησε τον εαυτό του...
Στα χρόνια που πέρασαν, βρέθηκε συμπαίκτης με κορυφαία ονόματα στον Ολυμπιακό. Τζιοβάνι, Ριβάλντο, Καρεμπέ, Κοβάσεβιτς. Αλλά το τρέξιμο, οι ντρίμπλες, οι σέντρες, οι πάσες και τα σουτ τα δικά του έδιναν τίτλους στην ομάδα. όχι έναν και δύο. 16. Αλλά απέφευγε τα πολλά λόγια και τις συνεντεύξεις, έτσι ώστε τη δόξα να την παίρνουν οι άλλοι, με τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους. Έτσι ώστε να γίνεται πρώτο θέμα αν θα έρθουν, θα μείνουν ή θα φύγουν οι μεγάλοι παικταράδες. Η δικιά του παραμονή ήταν αντιεμπορική, και έτσι αδικούσε τον εαυτό του. Όσο περνούσαν τα χρόνια, μπαίνοντας βαθιά μέσα στην 3η δεκαετία της ζωής του, πέρα από τους τίτλους που έπαιρνε, έπαιρνε σφυρίγματα, κατά πολλούς ύποπτα αποτελέσματα και διαμαρτυρόταν αρκετά στις σφυρίχτρες. Με αποτέλεσμα οι Έλληνες οπαδοί, με την αστείρευτη ποδοσφαιρική σοφία, να επικεντρωνόμαστε σε αυτά και όχι στα χρυσά πόδια του. Τουλάχιστον στην Ευρώπη. Τις διαμαρτυρίες στους διαιτητές όμως δεν τις έκοβε, και αδικούσε στον εαυτό του...
Φτάνοντας στο σήμερα, αποφάσισε εν έτει 2009 και σε ηλικία 37 ετών να κρεμάσει τα παπούτσια του. Μία χρονιά στην οποία ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πιο εύκολο πρωτάθλημα της ιστορίας του, με 11 βαθμούς διαφορά από τον Παναθηναικό και πάει για το double. Αντί όμως να υποκλιθεί όλη η φίλαθλη Ελλάδα σε αυτόν και στην ομάδα που θεμελίωσε, τη δόξα θα πάρει ένας Γκαγκάτσης, ένας Πιλάβιος, ένας Κάκος ή ένας Κουκουλάκης. Μα καλά, σε μία χρονιά με τόσες μουρμούρες για τη διαιτησία αποφάσισε να αποσυρθεί; Δε μπορούσε πέρυσι, ή την επόμενη σαιζόν; Αδίκησε τον εαυτό του και πάλι.
Ο Τζόρτζεβιτς κατά τη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του αδίκησε πολλές φορές τον εαυτό του. Ας προσπαθήσουμε, σε αυτές τις τελευταίες στιγμές της, να μην τον αδικήσουμε και εμείς. Θα μπορούσε να απολαμβάνει το standing ovation σε ένα μεγάλο ευρωπαικό γήπεδο, αλλά θα το απολαύσει σε ένα κατάμεστο Καραισκάκη. Εκεί έφταναν τα όνειρά του. Αυτή τη φορά, δε χρειάζεται να τα ξεπεράσει εκείνος . Ας το κάνουμε εμείς γι' αυτόν. Όλοι όρθιοι!
Σ' ευχαριστούμε Τζόλε...
