ΠΕΡΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΩΝ...

Άπειρες φορές έχω βρεθεί σε συζήτηση για το ποιοι είναι οι καλύτεροι προπονητές του καιρού μας, μια κουβέντα που τροφοδοτείται συνήθως ανάλογα με το τι συμβαίνει στο Champions League. Μια τέτοια συζήτηση επιχειρώ να ανοίξω σήμερα, με σημείο αναφοράς δύο τεχνικούς: τον Αρσέν Βενγκέρ, λόγω της εντυπωσιακής πορείας της Άρσεναλ στην Ευρώπη και το Ζοσέ Μουρίνιο, επειδή είναι... αυτός που είναι τέλος πάντων. Δεν επιλέγω τυχαία αυτούς τους δύο. Είναι αμφότεροι δύο πετυχημένοι προπονητές που τους λείπει το κάτι παραπάνω, αλλά με εντελώς διαφορετική προσέγγιση για το ποδόσφαιρο. Καμία σχέση όμως!
Κατ' αρχάς, καλό είναι να ξεκαθαρίσω τα κριτήρια επιτυχίας που θέτω για έναν προπονητή, και είναι τρία. Οι κούπες που έχουν σηκώσει, η διάρκειά τους και η παράδοση που έχουν πιθανόν δημιουργήσει. Γι' αυτό και στην κορυφή για 'μένα είναι οι εξής: Μαρσέλο Λίππι, Φάμπιο Καπέλο και Άλεξ Φέργκιουσον. Ο αλλενατόρε Λίππι έχει κερδίσει 16 τίτλους, όπως και ο Καπέλο. Ο μεν πρώτος εφήρμοσε υποδειγματικά το 4-4-2 και συνέδεσε το όνομά του με την κυριαρχία της Γιουβέντους τη δεκαετία του '90. Ο δεύτερος κέρδισε τίτλους με όλες τις ομάδες που ανέλαβε, βγάζοντας κάποιες, όπως τη Μίλαν και τη Ρόμα από απογοητευτικές περιόδους. Η πειθαρχημένη του άμυνα δε και το κυνικό του παιχνίδι έγινε για μια περίοδο μόδα, και να τον μιμηθούν προσπάθησαν πολλοί. Εκτός αυτού, δημιούργησε και τη δυναστεία των Ολλανδών στο Μιλάνο, που έγραψε η ιστορία. Για τον Σερ Άλεξ δε μπορώ να πω πολλά. 44 τρόπαια, 3 γενιές ποδοσφαιριστών, απολαυστικό ποδόσφαιρο. Και μετά σιωπή...
Κάπου εδώ έρχεται να χωθεί ο Αλσατός, και το ερώτημα είναι αν τα καταφέρνει. Η γενική εντύπωση που μου μένει από το Βενγκέρ είναι ότι μπορούσε να είναι ο κορυφαίος, αλλά δεν ήθελε. Ξεκίνησε από μία Μονακό με πολλά χρήματα και μεγάλους παίκτες και τα πήγε ικανοποιητικά. Αλλά το παραμύθι σαφώς ξεκινά στο Νησί. Όπου εν έτει 1996 αναλαμβάνει μία από τις πιο αμυντικές ομάδες, την Άρσεναλ και καταφέρνει μέσα σε δύο χρόνια να αλλάξει τη φιλοσοφία της σηκώνοντας την κούπα και σπάζοντας την παντοκρατορία της Μάντσεστερ, που είχε καταντήσει σπαστική. Δεν κατάφερε ωστόσο να αλλάξει τη νοοτροπία των κανονιέρηδων μόνο, αλλά ολόκληρης της Αγγλίας, αφού τη θέση του παιχνιδιού με τις σέντρες και τις κεφαλιές πήρε το στρωτό ποδόσφαιρο με τη μπάλα χαμηλά. Δεν είναι πιστεύω τυχαίο το γεγονός πως η έκρηξη της Μάντσεστερ, όταν πήρε το Τσου Λου το '99, έγινε μετά το πρωτάθλημα της Άρσεναλ. Το επίπεδο ανέβηκε, και οι διάβολοι έπρεπε να ακολουθήσουν. Φυσικά το έκαναν και με το παραπάνω. Μεγάλη κουβέντα αυτό που θα πω, αλλά το ότι η Πρέμιερ Λιγκ είναι το πιο εμπορικό πρωτάθλημα στον κόσμο ίσως το χρωστάει στον Αλσατό περισσότερο απ' όσο νομίζουμε...
Στα χρόνια αυτά στο Λονδίνο, έχει παρουσιάσει κατά καιρούς το πιο θεαματικό οδόσφαιρο από κάθε άλλον, ανέδειξε άπειρους παίκτες, αλλά διαχειρίστηκε και δύσκολους χαρακτήρες, όπως ο Βιειρά και ο Μπέργκαμπ. Και πάντα έπαιζε την ίδια φοβερή μπάλα είτε με μέσο όρο ηλικίας τα 20 είτα τα 30. Θα μου πει κάποιος, αφού είναι τόσο άψογος, γιατί δεν τον βάζεις στους κορυφαίους;
Γιατί ποτέ δεν κατάφερε να επιβληθεί, απαντώ. Διότι έκανε χατίρια σε μία διοίκηση που κρεμόταν από τα καμπανέλια του, χάνοντας άδικα μία χρυσή γενιά ποδοσφαιριστών. Αλλά ούτε και τους παίκτες του κατάφερε να πείσει να μην εγκαταλείψουν το πλοίο για τα φράγκα, λες και σιγόνταρε τη στάση των διοικούντων. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν κατάφερε να επιβληθεί στον εαυτό του. Ποτέ δεν άλλαξε την επιθετική του φιλοσοφία για χάρη του αποτελέσματος. Και αυτό, όσο ρομαντικό είναι, είναι και αφελές και καμιά φορά ζημιογόνο.
Πάντως για τους παραπάνω λόγους ο Βενγκέρ λογικά θα μείνει στην Ιστορία. Δίχως πολλές κούπες, αλλά με μία τεράστια κληρονομιά. Kληρονομιά που δημιούργησε ο ίδιος, χωρίς να του τη μεταβιβάσουν, και χωρίς να του δώσουν τα λεφτά που πήραν άλλοι για να το κάνουν. Το επόμενο άρθρο θα είναι αφιερωμένο στο Μουρίνιο, με την ίδια ερώτηση: θα τον θυμόμαστε μετά από 20 χρόνια;

Κάτι τελευταίο για τον Αρσέν Βενγκέρ. Φανταστείτε να είχε έρθει στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, με τη λογική να θυσιάζει κούπες για χάρη του ποδοσφαίρου. Ο ίδιος θα είχε φύγει σαν αποτυχημένος, στην Αγγλία θα κάνανε ακόμα γιόμες και το ιταλικό θα ήταν ακόμα το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Σα να δημοσιεύεις τα ιστορικά αρχεία του Βατικανού είναι!

ΠΟΙΟΤΗΤΑ vs ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ......

Το χθεσινο παιχνιδι αναμεσα στην Μπαρτσελονα και την Τσελσι αφησε ανοιχτους λογαριασμους καθως το 0-0 ειναι ενα πονηρο σκορ που δεν δινει σε καποια ομαδα το προβαδισμα...
Η Καταλανικη ομαδα δεν ειχε χθες σε καλη μερα 2 απο τα αστερια της,τον Μεσι και τον Ανρι, με αποτελεσμα οι περισσοτερες επιθεσεις τις να μενουν ημιτελεις...Με βαση τις ευκαιριες του αγωνα δικαιουται τη νικη αλλα οταν βρεθηκε μπροστα απο το τερμα ο Τσεχ και η ατυχια κρατησαν το μηδεν...Η ουσια ειναι οτι η ποιοτικοτερη ομαδα στον κοσμο δεν μπορεσε να πετυχει καποιο γκολ και πλεον στην Αγγλια θα αγωνιστει με τους ορους της Τσελσι...Εξαλλου,ολες οι ομαδες δυσκολευονται στο νησι λογω του γρηγορου ρυθμου και της δυναμης,δυο στοιχεια που χαρακτηριζουν τους αγγλικους συλλογους..Το προβλημα μεγαλωνει για το συγκροτημα του Γκουαρντιολα απο τη στιγμη που οι Μαρκες και Πουγιολ δεν θα αγωνιστουν στο δευτερο παιχνιδι και ο μοναδικος σεντερ μπακ που εχει μεινει για να παιξει διπλα στον Πικε ειναι ο Κασερες.Παντως δεν αποκλειεται να δουμε στο κεντρο της αμυνας τον Τουρε η' τον Αμπινταλ..
Απο την αλλη πλευρα,ο Γκους Χιντινγκ καταφερε ακομα εναν αθλο:να εμποδισει για πρωτη φορα φετος την Μπαρτσελονα να σημειωσει γκολ στο Καμπ Νου..Για να πετυχει κατι τετοιο παρεταξε την ομαδα του με συστημα 4-5-1 και βασικο του μελημα την αλληλοκαλυψη και την μειωση των κενων χωρων..Σε αυτον τον τομεα οι παικτες του πηραν αριστα καθως ανεκοψαν πολλες καθετες πασες και επαιξαν με μεγαλη επιτυχια το τεχνητο οφσαιντ..Ο Ολλανδος ηθελε να διαφυλαξει τα νωτα του και αν του παρουσιαζοταν η ευκαιρια να σκοραρει στην αντεπιθεση,οπως πηγε να συμβει με το χαμενο τετ α τετ του Ντρογκμπα απο το λαθος του Μαρκες..Παντως η Τσελσι θα μπορουσε να εχει μεγαλυτερη κατοχη μπαλας και να μην δεχεται τετοια πιεση αν βρισκοταν σε καλυτερη μερα ο Λαμπαρντ και ο Μπαλακ..
Παντως,αποδεικνυεται οτι υπαρχουν παιχνιδια που ακομα και οι ομαδες top-class,οπως η Τσελσι,παιζουν με μεγαλη σκοπιμοτητα και αναλαμβανουν τον ρολο του καταστροφεα στον βωμο του αποτελεσματος...Το χθεσινο παιχνιδι μπορει να αποτελεσει ενα καλο μαθημα για οσους κατηγορουν ελληνικους συλλογους πως στην Ευπωπη παιζουν αντιποδοσφαιρο..

ΑΡΗ, ΑΡΗ, ΑΡΗ... (δικό σας)...

Οφείλω να παραδεχθώ, ότι η παρέα των Αρειανών που έχω στην Κομοτηνή μου έχει ανοίξει τα μάτια πολλές φορές, μου έχει δώσει ιδέες και τελικά έχει καταφέρει να με πείσει ότι τα σκουλήκια αγαπούν πολύ την ομάδα τους. Σε τέτοιο σημείο, που μαλώνουν μεταξύ τους για να αποδείξουν ότι ο ένας είναι πιο Αρειανός από τον άλλο. Μια τέτοια διαμάχη έχει ξεσπάσει κατά τη γνώμη μου και στην ΠΑΕ. Αγαπούν όλοι υπερβολικά την ομάδα, αλλά δεν ξέρουν πώς να το δείξουν...
Δεδομένου ότι ο Άρης έκλεισε αποτυχημένα μία ούτως ή άλλως αποτυχημένη χρονιά, προσπαθώ να επιρρίψω ευθύνες. Όχι επειδή έχω καμία εμπάθεια, αλλά επειδή ο Άρης μετά την επιστροφή του στα σαλόνια ήταν υπόδειγμα ομάδας, όπως είναι τώρα ο ΠΑΟΚ (αυτό πονάει λίγο, πράγματι). Αρχικά έχουν ευθύνη οι παίκτες, που όλοι μα όλοι έμειναν μακριά από τον καλό τους εαυτό. Δεν είναι τυχαίο το ότι φέτος δεν ακούγεται μεταγραφικό ενδιαφέρον για κανένα παίκτη, ακριβώς επειδή ουδείς διακρίθηκε. Ο Κόκε το έριξε στο τζόγο και στα τυροπιτάκια, οι μισοί είχαν ψυχολογικά ενώ οι άλλοι μισοί ήταν για μήνες τραυματίες. Αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλες τις ομάδες, και πρέπει να έχουν στο δυναμικό τους τα κατάλληλα πρόσωπα για να τα αντιμετωπίσουν. Για τα προβλήματα χαρακτήρα χρειάζεται είτε ένας καλός προπονητής, είτε ένας καλός τιμ μάνατζερ, είτε ένας παίκτης-σημαία, για να βοηθήσει τους παίκτες να τα ξεπεράσουν και να φέρει ηρεμία στα αποδυτήρια (στα ξένα κλαμπ συγκαταλέγεται και ειδικός ψυχολόγος, αλλά δεν έχω τέτοια απαίτηση από ελληνικό σωματείο...). Ο Άρης δεν είχε τίποτα από τα παραπάνω, ενώ όσον αφορά τους πολλούς τραυματισμούς, που προφανώς οφείλονται στην τραγική προετοιμασία και στην κακή εξωγηπεδική ζωή, αφήνω τους φίλους Αρειανούς να αποφασίσουν ποιος φταίει: ο Ερνάντεθ, οι παίκτες ή ο Σκόρδας που άφησε την ομάδα χωρίς προπονητή Ιούλιο μήνα;
Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, προσωπικά θεωρώ ότι η ομάδα υπερεκτιμήθηκε. Κι αυτό γιατί ο κόουτς δεν έχτισε πάνω στην περσινή και δοκιμασμένη ταυτότητα του Άρη, αλλά προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο πιο εκλεπτυσμένο, που το ρόστερ δεν "το είχε". Το έκανε και ο Ερνάντεθ και ο Μαζίνιο, ενώ θεωρώ ότι μαζί με την ταυτότητα, ο Άρης έχασε και το μέταλλό του. Έπειτα σειρά έχουν οι μεταγραφές, ο Θεός να τις κάνει. Το γεγονός πως όλες ήταν αποτυχημένες δε νομίζω ότι αμφισβητείται από κανένα. Ξεκαθαρίζω σε αυτό το σημείο ότι θεωρώ το Βιτόλο πολύ καλό παίκτη, αλλά είναι δανεικός, γι' αυτό και δεν τον συγκαταλέγω στις πετυχημένες μεταγραφές, ενώ το γεγονός ότι κάποιοι παίκτες όπως ο Ρομπέρζ έχουν δείξει δυνατότητες για το μέλλον δε σημαίνει ότι βοήθησαν φέτος. Γνωρίζοντας ότι τον πρώτο λόγο σε αυτόν τον τομέα τον είχε ο Σκόρδας, οφείλω να τον κράξω γιατί πολύ απλά δεν είναι στις αρμοδιότητές του. Αν δε έχωνε τη μύτη του στις μεταγραφικές κινήσεις για να ελέγξει τα επικίνδυνα οικονομικά του συλλόγου, ας απαντήσει στο πώς προέκυψε το χρέος που βγήκε στη φόρα πρόσφατα. Κι επειδή δε μου αρέσει μόνο να κατηγορώ, έχω πει επανηλειμμένα πως ο Άρης θα έπρεπε να στραφεί πολύ περισσότερο στην εγχώρια αγορά, γιατί όχι και στη ΄Β Εθνική για παίκτες, κυρίως το Γενάρη. Ο Καούνος είναι ένα καλό παράδειγμα.
Τέλος, θέλω να πω πως φέτος οι διοικητικές επιλογές του Άρη ξεπέρασαν τα όρια της λογικής. Δε μπορώ να καταλάβω πώς απολύεται ένας προπονητής μεσούσης της περιόδου για να γίνει τεχνικός διευθυντής, και στη θέση του έρχεται ένας τεχνικός διευθυντής για να γίνει προπονητής. Πιθανότατα ο Μαζίνιο να έχει τα φόντα να γίνει αξιοπρεπέστατος κόουτς. Δε χρειάζεται να το ανακαλύψει στον Άρη. Υπενθυμίζω κιόλας πως Ερνάντεθ και Ουζουνίδης είχαν παράλληλες πορείες όταν έφυγε ο πρώτος. Ο δεύτερος στηρίχθηκε και συνέχισε και τη συνέχεια την ξέρουμε.
Καταλήγω στο ότι ο Άρης δεν έμεινε εκτός Ευρώπης λόγω της διαιτησίας στο ΟΣΦΠ - ΑΡΗΣ, ούτε λόγω της χάρης του γαύρου στην ΑΕΛ. Αν θέλουμε να ανακαλύψουμε το γιατί, μπορούμε να κοιτάξουμε στα ματς με Ξάνθη, Αστέρα και Λεβαδειακό, και γενικά σε όλους τους αγώνες που η ομάδα έπρεπε να σεβαστεί το βάρος της φανέλας και να σηκώσει κεφάλι. Με εξαίρεση τον Ολυμπιακό, φέτος δε το έκανε ποτέ. Και με βάση τα εσωτερικά της ομάδας, δύσκολα θα το ξανακάνει. Ελπίζω για το αντίθετο. Ας δοθεί προσοχή στο θέμα προπονητή το καλοκαίρι, Λίνεν και Δώνης είναι ελεύθεροι...

Επειδή με βάση τον πρόλογο αλλού το πηγαίνω, εξηγούμαι: για τον Άρη είπαμε, για το Σκόρδα όχι. Αφού έρχονται εκλογές, θα τον αναλάβουμε για τα καλά οσονούπω. Το θέμα με τον οδοντίατρο είναι ότι λόγω της διαμάχης βγαίνουν στη φόρα πολλά, που ούτε οι ίδιοι οι Αρειανοί δε μπορούσαν να διανοηθούν...

TI MOY EMEINE...

Η κανονικη διαρκεια της Superleague τελειωσε χθες και τωρα που γινεται ο απολογισμος δεν μπορω παρα να σημειωσω 2-3 πραγματακια που ξεχωρισα απο τη φετινη χρονια...
1)το 12ο του Ολυμπιακου σε 13 χρονια δεν ειναι απο μονο του ειδηση...Αξιοπροσεκτο ειναι μονο το οτι εξασφαλισε τον τιτλο πολυ νωρις,ηδη απο τον Δεκεμβρη.
2)εκπληξη της χρονιας θεωρω την παρουσια του ΠΑΟΚ που μετα απο 31 χρονια αναδειχθηκε δευτερος,αν και πρεπει να υπερασπιστει αυτη του τη θεση και στα play-off!
3)θα κρατησω επισης το γεγονος οτι ο ΠΑΟ αν και εμεινε 10 βαθμους πισω απο τον Ολυμπιακο δεν εχασε σε κανενα ντερμπι,πλην της 1ης αγωνιστικης με την ΑΕΚ,και οτι στο τελειωμα του πρωταθληματος εχει την καλυτερη επιθεση..
4)το ματς που ξεχωρισα ειναι αυτο αναμεσα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακο γιατι ειδαμε για πρωτη φορα μετα απο χρονια ενα πολυ ανοιχτο ντερμπι,που πραγματικα σε καθηλωνε στον καναπε σου..
5)δεν θα μιλησω για MVP του πρωταθληματος αλλα θα σταθω στον Κουτσιανικουλη,ενα παιδι που απεδειξε πως μπορει να αποτελεσει το μελλον του ελληνικου ποδοσφαιρου..
6)τελος,ο υποβιβασμος του ΟΦΗ μετα απο 33 χρονια συνεχους παρουσιας στην Α' Εθνικη ειναι ενα γεγονος που απο μονο του δεν σε αφηνει αδιαφορο...

ΣΑΛΠΙΓΓΙΔΗΣ (ΑΠΛΑ)...

Άγιες μέρες εκείνες που διανύσαμε, και στα πλαίσια της νηστείας κάναμε αποτοξίνωση και από το εθιστικό τούτο blog. Αλλά επιστρέφουμε δριμύτεροι (και λίγο πρησμένοι) να κράξουμε την ελληνική πραγματικότητα. Θα ξεκινήσω με το θέμα των ημερών, τη συνάντηση και το διάλογο του Δημήτρη Σαλπιγγίδη με οπαδούς της ομάδας του ΠΑΟΚ σε καφετέρια της Πολίχνης. Φίλοι Παοκτσήδες, καλός χρυσός ο ΠΑΟΚ, ο οποίος συνεχώς ανεβαίνει και για τον οποίο τη συμπάθειά μου δεν έκρυψα ποτέ. Αξιοπρόσεκτη η φετινή πορεία, αλλά θεωρώ ότι επειδή υπάρχει και μία τάση να χαϊδεύετε τα γένια σας (και δεδομένου ότι για αρκετά χρόνια ζούσατε σε ροζ συννεφάκια), προφανώς υπάρχουν δημοσιεύματα που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν αυτή τη νοοτροπία.
Ξεκινάω λίγο ανάποδα. Πιστεύω πως ο Σαλπιγγίδης, παρ' όλο που αδιαμφισβήτητα είναι Παοκτσής, ουδέποτε δήλωσε ότι θέλει να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ. Ούτε στη διοίκηση του Ζαγοράκη, ούτε και στους οπαδούς. Δεν είναι λογικό ένας παίκτης στην πιο παραγωγική ηλικία να θέλει να αφήσει το δεύτερο μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας για να κατέβει έστω κι ένα σκαλοπάτι (που δεν είναι ένα, γιατί το Champions League από το UEFA απέχουν όχι ένα σκαλοπάτι, αλλά μια σκάλα ολόκληρη). Ειδικά όταν πριν από 9 μήνες δεχόταν πρόταση από την κυπελλούχο του ΟΥΕΦΑ Ζενίτ ύψους 7 εκ., κι όταν στην παρούσα φάση είναι ο πρώτος σκόρερ του Παναθηναικού και ο πιο φορμαρισμένος παίκτης του. Στο κάτω κάτω, ο Σάλπι που αποτέλεσε πολύ καυτό όνομα όταν πήρε το δρόμο για Αθήνα αλλά και αργότερα, ξέρει πολύ καλά πώς να χειριστεί τόσο τους οπαδούς, όσο και τους δημοσιογράφους. Γιατί ο παλιός είναι αλλιώς. Λέει μόνο αυτά που πρέπει, όχι αυτά που θέλει... Εννοώ, ότι ακόμα κι αν είπε ότι θέλει να επιστρέψει στους Παοκτσήδες εκείνη τη μέρα, το έκανε απλά για να κατευνάσει τα πνεύματα, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Επειδή όμως Έλληνες είμαστε και γουστάρουμε την παπαρολογία, ας δεχθούμε ότι θέλει να επιστρέψει (για να είμαστε και καλυμμένοι σε παν ενδεχόμενο). Αρχίζει μία τεράστια συζήτηση για το αν θα πρέπει να γυρίσει στην ομάδα που αγαπάει, και υπό ποιες προϋποθέσεις. Τη συζήτηση αυτή παρακολουθώ στενά τις τελευταίες μέρες μέσα από τις ιστοσελίδες των φανατικών του ΠΑΟΚ, και παραδέχομαι ότι πολύ γουστάρω.
Βασική προϋπόθεση που θέτουν οι οπαδοί για να επιστρέψει ο Σάλπι, είναι να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από το λαό του ΠΑΟΚ. Αφ' ενός για το ότι παρ' όλο που συγκεντρώθηκαν 130.000 ευρώ για να πληρωθεί εκείνος τα άρπαξε και έφυγε, αφ' ετέρου διότι αγνόησε τους περίπου 1.000 Παοκτσήδες που είχαν μαζευτεί στο Ελ. Βενιζέλος και τη σκαπούλαρε από την πίσω πόρτα.
Όσον αφορά το πρώτο, προσωπικά θεωρώ ότι με τα 130 χιλιάρικα που μάζεψαν οι οπαδοί, δεν πλήρωσαν το Σαλπιγγίδη, αλλά το Γούμενο. Ο πρόεδρος χρωστούσε τα λεφτά, τα οποία τα είχε δουλέψει και με το παραπάνω ο παίκτης, και αυτός όφειλε να τα δώσει. Με το να μαζευτούν από τον κόσμο, ήταν σα να άνοιγαν οι ίδιοι οι οπαδοί τη χούφτα του Γούμενου και να τη γέμιζαν με ρευστό. Χειρότερο ακόμα το κάνει ακριβώς το ότι πολλοί πλήρωσαν από το υστέρημά τους. Γιατί τα λεφτά αυτά τα ζήτησαν πίσω τα Παόκια από το Σάλπι, και όχι από τον πρόεδρο, που είχε βάλει 1,8 εκ. στην τσέπη από την πώληση του παίκτη; Για να μιλάμε και απλά, τι διαφορετικό θα είχε κάνει οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής του κόσμου, από το να εισπράξει απλά τα δεδουλευμένα του; Στην τελική, τι θα κάναμε όλοι μας σε αυτή τη θέση; Ειδικά όταν ο πρόεδρος (ο Θεός να τον κάνει) της ομάδας για την οποία αγωνιζόμαστε και που αγαπάμε μας έλεγε ότι πρέπει να φύγουμε για να σωθεί ο σύλλογος;
Σχετικά τώρα με το δεύτερο, το περιστατικό στο αεροδρόμιο, ήταν απολύτως λογικό. Γιατί μπορεί πολλοί οπαδοί, ακόμα και οργανωμένοι, να υποστηρίζουν ότι ήθελαν μόνο να μιλήσουν στον παίκτη. Δέχομαι ότι το εννούν. Υπήρχαν όμως και πολλοί με πιο άγριες διαθέσεις, που το χέρι τους θα όπλιζε λόγω της τρομερής παραφιλολογίας εκείνης της περιόδου, αλλά κυρίως λόγω της λατρείας τους γι' αυτόν τον παίκτη. Ο Σαλπιγγίδης, όπως κάθε άνθρωπος, όφειλε να προστατεύσει τον εαυτό του, και αυτό έκανε.
Με βάση τα παραπάνω, δεν υπάρχει λόγος να μην επιστρέψει ο Σαλπιγγίδης στον ΠΑΟΚ, και όσα ειπώθηκαν νερό κι αλάτι. Βάζοντας στη ζυγαριά το γεγονός ότι ο Σάλπι είναι ο πιο φιλότιμος και ένας από τους κορυφαίους Έλληνες παίκτες του πρωυαθλήματος σταθερά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και ένας εκ των κορυφαίων σκόρερ, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του επαναπατρισμού. Όχι πως θέλει κανείς να τον διώξει από τον ΠΑΟ, αλλά λέμε τώρα...

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ...

Και τωρα που εσφιξαν τα γαλατα,η Μπαρτσελονα,η Μαντσεστερ,η Τσελσι και η Αρσεναλ περασαν στα ημιτελικα...
Μετα τα παιχνιδια που διεξηχθησαν μεσοβδομαδα,αποδειχτηκε οτι οσο περνουν τα χρονια,τοσο λιγοτερες ειναι οι πιθανοτητες να δουμε καποια εκπληξη στο θεμο του Champions League!
Και αναφερομαι φυσικα στην Πορτο που μετα το πρωτο παιχνιδι,ολοι πιστεψαμε οτι βρισκοταν κοντα στο θαυμα!Ομως,οι πρωταθλητες Ευρωπης απεδειξαν οτι παραμενουν πολυ καλη ομαδα!
Πετυχαν απο νωρις το γκολ που χρειαζονταν με τον Κριστιανο και οι γηπεδουχοι περιοριστηκαν σε ρολο κομπαρσου...Πειστικη εμφανιση για τη Μαντσεστερ που δικαια εφυγε νικητρια απο το Ντραγκαο,με το προσφιλες της 1-0!
Στον ημιτελικο,θα συναντησουν τα μωρα του Αρσεν Βενγκερ!Τωρα που γυρισαν οι Φαμπρεγκας και Αντεμπαγιορ,η ομαδα του Αλσατου ειναι ικανη για πολυ μεγαλα πραγματα...Φαν Περσι,
Γουολκοτ,Σανια,Ντιαμπι και οι υπολοιποι δειχνουν ετοιμοι να φτιαξουν την επομενη μεγαλη Αρσεναλ..
Η Μπαρτσελονα απλα αρνειται να χασει ακομα και οταν παιζει χωρις να καιγεται για το αποτελεσμα..Αρκει να δει κανεις το γκολ του Κειτα επι της Μπαγερν για να καταλαβει οτι η ομαδα της Καταλωνιας παιζει το θεαματικοτερο ποδοσφαιρο αυτη τη στιγμη...Ειναι ισως η μοναδικη ομαδα που θα μπορουσε να κοντραρει τη φετινη χρονια τις αγγλικες ομαδες!
Αφηνω για το τελος το ματς της δεκαετιας..Γι αυτο το παιχνιδι θα μιλησουμε αναλυτικοτερα σε αλλο αρθρο..Περιληπτικα,εγω συμπερανα 2 πραγματακια..Απο τη μια,η Λιβερπουλ εχει κερδισει το σεβασμο ολων των φιλαθλων γιατι αποδεδειγμενα εχει πολυ βαρια φανελα και απο την αλλη η Τσελσι συνδυαζει τον αγγλικο τροπο ποδοσφαιρου με την φιλοσοφια του Χιντινγκ...Περισσοτερα προσεχως...

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ...

Δεδομένου ότι και πάλι ένεκα Champions League ξεκουράστηκαν τα ματάκια μας με μπάλα και επειδή θεωρώ ότι την προηγούμενη βδομάδα αναλύσαμε επαρκώς τις 8 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, παίρνοντας τροφή από το τελευταίο άρθρο του Νίκου θέλω να προσπαθήσω να διαχωρίσω τα είδη ποδοσφαίρου που παρακολουθύμε. Αλλά ακόμα περισσότερο, θέλω να προτείνω τρόπους να το ευχαριστιόμαστε λίγο παραπάνω. Σχηματίζοντας μια πρώτη εικόνα, υπάρχουν δύο είδη ποδοσφαίρου. Από τη μία το απλό και ρομαντικό, ένα παραμύθι στο οποίο πρωταγωνιστούν κάτι συμπαθητικοί τύποι που τις αφίσες τους τις κολλάνε στα δωμάτιά τους τα παιδάκια. Αλλά και το παρασκηνιακό, που είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, και κυρίως για Έλληνες...
Ξεκινώντας από το δεύτερο, που είναι και η αδυναμία μου, οφείλω να παραδεχθώ ότι έχουν βγει στη δημοσιότητα πάρα πολλά σκάνδαλα παγκοσμίως που έχουν απομυθοποιήσει τη μεγάλη μας καψούρα (τη μπάλα). Τόσα, που δε μπορώ παρά να δώσω δίκιο σε όσους δεν ασχολούνται με ομάδες, παίκτες και προπονητές αλλά με διαιτητές και παράγοντες. Απλά θυμηθείτε: οι κασέτες σχετικά με την παράγκα του Ολυμπιακού βγήκαν στη φόρα από τον τιτανομέγιστο Μάκη. Άπειροι παράγοντες έχουν βρεθεί πίσω από της φυλακής τα σίδερα (που βεβαίως είναι για τους λεβέντες) για ξέπλυμα χρήματος και λοιπές άλλες δραστηριότητες. Η μεγαλύτερη πορεία ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη το 1971 ήτανε μαγκιά της χούντας, ενώ η Βασίλισσα της Ευρώπης δημιουργήθηκε από τα κανόνια (τα αληθινά, όχι αυτά ανάμεσα στα πόδια) του δικτάτορα Φράνκο. Η πρωταθλήτρια ομάδα (Juventus) της πρωταθλήτριας κόσμου Ιταλίας υποβιβάστηκε για στημένα ματς, ενώ ο προπονητής της Μαρσέλο Λίπι και ο Μπουφόν κατηγορήθηκαν ότι στοιχημάτιζαν παράνομα σε αγώνες της ομάδας τους. Και εννοείται έκαναν και τα κουμάντα τους και μέσα στο γήπεδο... Η West Ham είχε αγοράσει τους Τέβεζ και Μασκεράνο από εταιρεία που δεν υπήρχε, ενώ ο πιο high profile ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας, ο Αμπράμοβιτς, είναι γέννημα-θρέμμα της Μαφίας. Ακόμη, πόσα χρέη έχουν χαριστεί, και πόσα βήματα προόδου έχουν χρεωθεί άδικα; Για τις μεταγραφές δε, περισσότερο λόγο έχουν οι πρέσβεις των ξένων κρατών και οι manager παρά οι παίκες και οι ομάδες. Τελειώνω με την κορυφαία στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου, το 2004. Πώς έγινε να πάρει ο ΠΑΟ πρωτάθλημα έπειτα από 7 χρόνια, στην πρώτη χρονιά της Ν.Δ. στην κυβέρνηση; Πώς έγινε να πάρει η Ελλάδα Euro τη χρονιά που διοργάνωνε Ολυμπιακούς Αγώνες; Πώς γίνεται την ίδια χρονιά να παίρνει η άσημη Πόρτο το Champions League και να τραβάμε τα μαλλιά μας. Στο κάτω κάτω, πώς γίνεται τόσα χρόνια να παίρνει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα και να πηγαίνει ο ΠΑΟ καλά στην Ευρώπη; Μήπως με αυτήν την κατάσταση βολεύονται πολλοί, και κυρίως οι μεγαλοπαράγοντες; Γενικά, στις παραπάνω γραμμές προφανώς μαζεύεται υπερβολική βρωμιά για να κολλάμε εμείς στο σηματάκι που βρίσκεται πάνω αριστερά στη φανέλα. Σωστά;

Λάθος. Γιατί για κάθε σκάνδαλο, για κάθε υποχθόνια συμφωνία και για κάθε παιχνίδι εξουσίας υπάρχουν οι τριπλάσιες στιγμές του ποδοσφαίρου που ενεργοποιούν το τελευταίο άφθαρτο κοινό γνώρισμα όλων των λαών: το συναίσθημα. Ή ορθότερα, τα συναισθήματα. Όταν μας μάλωσαν οι γονείς μας (πριν γίνουμε ολόκληρα γαϊδούρια) ήταν η προτελευταία φορά που κλάψαμε. Η τελευταία ήταν μετά από έναν οδυνηρό αποκλεισμό της ομάδας μας. Το κλάμα του Ρονάλντο όταν έχασε το Euro από την Ελλάδα, του Τέρυ όταν έχασε πέρυσι το τελευταίο πέναλτι στον τελικό ή του Λάμπαρντ όταν αφιέρωσε ένα γκολ στη μητέρα του που πρόσφατα είχε χάσει δεν εξαγοράζεται από κανένα χρηματικό ποσό. H αγωνία και ο ενθουσιασμός που συνοδεύουν ένα ματς, αλλά και οι ατελείωτες ώρες που περνάμε με την παρέα και τη φραπεδιά μας έπειτα από αυτό όχι μόνο δεν πωλούνται, δεν ανταλλάσονται καν. Η εικόνα των αντίπαλων αλλά παρ'όλ'αυτά αγκαλιασμένων οπαδών στις διεθνείς διοργανώσεις είναι εικόνες ανεκτίμητης αξίας. Το γεγονός ότι τα πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα στην αυλή φοράνε τη φανέλα του Μέσσι, του Ντελ Πιέρο, του Κακά και όλων των άλλων κορυφαίων παικτών δεν οφείλεται στους manager τους, αλλά στο αστείρευτο ταλέντο τους. Στην τελική, όσα λεφτά κι αν πέφτουν κάτω από το τραπέζι για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ένα δύσκολο γκολ θα είναι πάντα καθηλωτικό, μία όμορφη ντρίμπλα θα είναι πάντα θεαματική, και ο ιδρώτας των παικτών δε μπορεί να είναι ψεύτικος.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά. Και όπως κάθε παραμύθι πρέπει να έχει καλούς και κακούς, ιππότες και τέρατα. Το αν θα είναι ενδιαφέρον και αν θα έχει ωραίο τέλος, εξαρτάται από το πρόσωπο και τον τρόπο που θα το διηγηθεί. Σέβομαι και εκείνους που στα παραμύθια υποστηρίζουν τους κακούς, και εκείνους που στο ποδόσφαιρο γουστάρουν το παρασκήνιο. Απλά δεν πρόκειται να το εφαρμόσω. Προτείνω να μην το κάνει κανείς, γιατί χάνει την ουσία.

Υ.Γ.: Ρίξτε μια ματιά στο μπόμπιρα της φωτογραφίας. Φανταστείτε να του λέγατε ότι τον κακό το λύκο για να φάει την Κοκκινοσκουφίτσα τον πλήρωσε η γιαγιά της ...

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!!!

Αυτο θα πει ξευτιλα.....Να ποιο ειναι το ελληνικο πρωταθλημα κυριοι!
Ο Ολυμπιακος εχασε μεσα στην εδρα του,για πρωτη φορα φετος,απο τη Λαρισα!Μονο η θεσσαλικη ομδα ειχε βαθμολογικο ενδιαφερον..
Ο Αρης εφερε διπλο στο ΟΑΚΑ επι της ΑΕΚ μετα απο 20 χρονια...Στην πραγματικοτητα μονο οι Θεσσαλονικεις καιγονταν για το τριποντο..
Ο ΠΑΟΚ απεδρασε με το διπλο απο την Ξανθη,επειτα απο μια πολυ ασχημη παραδοση..Φυσικα,οι θρακιωτες ηταν παντελως αδιαφοροι..
Στην Κομοτηνη,η ομαδα που επιζητουσε εστω 1 βαθμο,ο Λεβαδειακος,νικησε ανετα 3-1 τον Πανθρακικο και σωθηκε και μαθηματικα..
Νομιζω οτι τα σχολια περιττεουν...Ειμαι πολυ καχυποπτος για να πιστευω οτι ολα αυτα τα αποτελεσματα ειναι προιον της τυχης και οτι δεν υπαρχουν γκριζες ζωνες...
Αν και ειναι χιλιοειπωμενο,θα το επαναλαβω για μια ακομη φορα...Εχουμε το πρωταθλημα που μας αξιζει...Τιποτα λιγοτερο,τιποτα περισσοτερο..
Και του χρονου....

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΜΠΟΡΙΚΟΣ...

Γυρνώντας στα πάτρια εδάφη, έπειτα από ένα χορταστικό πέρασμα από τα γήπεδα των 8 καλύτερων της Ευρώπης, πρέπει σίγουρα να γίνει λόγος για το θέμα των ημερών: την παραμονή Βαλβέρδε. Σ' αυτούς τους μήνες που κανουμε την εκπομπή, έχω μπει αρκετά στη λογική του αθλητικογράφου (μένει να το επιβεβαιώσετε εσείς που διαβάζετε βέβαια). Τι πρέπει να λέγεται, τι πρέπει να λέγεται με τρόπο και τι καθόλου. Και επίσης, τι ¨πουλάει¨ περισσότερο, ώστε νά 'χουμε να λέμε οι καφροπαρέες. Με βάση τη σύντομη εμπειρία που έχω αποκομίσει λοιπόν, συμπαραίνω ότι ο γαύρος φέτος για τα ελληνικά δεδομένα δεν πουλάει.
Εξηγούμαι: ο Ολυμπιακός μετά τον αποκλεισμό από την Ανόρθωση έκανε επαγγελματική πρόοδο. Ο Μήτρογλου έχασε εναντίον των Κυπρίων ένα κρίσιμο πέναλτι. Τη θέση του δεν την έχασε. Ο προπονητής τον στήριξε και παρέμεινε στα πλάνα, παίρνοντας και σεβαστές ευκαιρίες. Ούτε καψώνια, ούτε πρόστιμα, ούτε τίποτα. Καμία τροφή για σχόλια. Φτάνουμε μήνα Δεκέμβρη. Η ομάδα του Πειραιά βγάζει μάτια με τριάρες και τεσσάρες, ενώ ουσιαστικά έχει κατακτήσει ήδη το πρωτάθλημα. Και μάλιστα με τόσους βαθμούς διαφορά, που δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το αντίπαλον δέος Παναθηναϊκό. Έτσι ρε αδερφέ, να γίνεται καζούρα. Ούτε στη διαιτησία δε μπορούμε να τα ρίξουμε, παρ' όλο που υπάρχουν σ' αυτήν μελανά σημεία.
Μετά πάμε στους παίκτες. Όλοι θυμόμαστε πως τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού είναι πολύπαθα. Από τον Ανατολάκη μέχρι τον Καστίγιο, όλοι είχαν τις κόντρες τους με τους εκάστοτε προπονητές. Φέτος τίποτα. Έχει στην αρχή της σαιζόν λίγα νεύρα ο Κοβάσεβιτς, του περνάνε (κι αν δεν κάνω λάθος ζήτησε και συγγνώμη). Πλακώνεται ο Λέτο με τον coach στην προπόνηση, και σε δυο βδομάδες όλα μέλι γάλα, ο δε Αργεντινός βασικός και αναντικατάστατος πλέον στον Πειραιά. Έπειτα έρχεται ο Βαλβέρδε. Του προσφέρουν νέο συμβόλαιο και τους γραάφει στα cohones του. Χωρίς να έχει συμφωνήσει, έρχεται και η αποτυχία στο UEFA. Κι αντί να ζητήσει ο Κόκκαλης το κεφάλι του σε πιατέλα, κάνει υπομονή! Το τελευταίο χτύπημα ήρθε σήμερα. Πάνω που παρ' όλα τα παραπάνω ο Βαλβέρδε έπαιζε κρυφτούλι, στη σημερινή συνάντηση με τον πρόεδρο φαίνονται να τα βρήκαν για ένα ακόμη χρόνο.
Ο λαός χρειάζεται σπέκουλα κύριοι, και ο Ολυμπιακός αλλά κυρίως ο Κόκκαλης το είχε ψωμοτύρι. Γιατί ξηγέται έτσι; Πώς θα πουλήσουν οι φυλλάδες, πως θα κάνουμε εκπομπή; Με τι καρδιά θα πάρει ο Νικολακόπουλος τέσσερις μήνες διακοπές; Έρχεται καλοκαίρι για μεταγραφές. Ας μην κινηθούμε στα ίδια...

ΕΙΔΑΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΑΛΑ... Νο.2

Προημιτελικών συνέχεια χθες το βράδυ για το Champions League, με αγώνες πολύ πιο εμπορικούς από εκείνους της Τρίτης, αλλά και πιο θεαματικούς. Έπειτα από αυτό το ποδοσφαιρικό διήμερο, μπορούμε να πούμε ότι μπαίνουμε στην τελική ευθεία της νηστείας (Μεγάλη Εβδομάδα) πραγματικά χορτασμένοι.
Θα ξεκινήσω από το βρετανικό εμφύλιο, που για 'μένα αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη έκπληξη των 8. Η Λίβερπουλ έχει αποδείξει πολλές φορές ότι διαθέτει βαριά φανέλα στην Ευρώπη, επιτρέποντάς μας να ελπίζουμε ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ρομαντικό. Ειδικά όταν συνοδεύεται με έναν από τους κορυφαίους προπονητές της ηπείρου σε θέματα τακτικής, μπορεί να προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Αποκορύφωμα ο τελικός του 2005. Η φανέλα αυτή χθες έμεινε στη ντουλάπα. Σαφώς έγιναν πολλά λάθη από τον Μπενίτεθ, ο οποίος υποτίμησε τον αντίπαλό του, σίγουρα επηρεασμένος από την εικόνα του στο νησί. Μία Τσέλσι μακριά (πλέον όχι τόσο) από τη διεκδίκηση της Premier League σίγουρα δεν εμπνέει σεβασμό, πολύ περισσότερο φόβο. Μετά την τεσσάρα στη Ρεάλ ήταν λογικό οι παίκτες να πάρουν αέρα, αλλά το πρώτο λάθος του Ισπανού ήταν ότι δεν τον έκοψε. Επίσης, οι μεταγραφές του Μπενίτεθ (ο οποίος είναι από τους λίγους τεχνικούς που έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στα μεταγραφικα) δείχνουν, παρά το κόστος τους, ότι δεν μπορούν νε παρέχουν επαρκή κάλυψη στους βασικούς. Robbie Keane, N' Gog, Babel, Lucas, ακόμα και Skrtel και Agger όταν έρχονται από τον πάγκο δεν πείθουν συνήθως, όπως και χθες. Αξιοπρόσεκτο επίσης είναι ότι ο Ράφα επιμένει πα΄ντοτε στην άμυνα ζώνης. Αποτελεσματική τις περισσότερες φορές, αλλά με ένα βασικό μειονέκτημα: δεν επιτρέπει να εκμεταλλευθεί το βασικό πλεονέκτημα των Κόκκινων αλλά και κάθε αγγλικής ομάδας. Τα γερά κορμιά των ποδοσφαιριστών και τη σκληρή νοοτροπία τους. Άφαντος χθες ο Τζέραρντ, αλλά όλοι οι μεγάλοι παίκτες έχουν δικαίωμα για μια κακή εμφάνιση. Αυτό που μου μένει όμως κυρίως είναι το ότι τελικά, η διαχείριση μιας βαριάς φανέλας με κορυφαίους (και ακριβούς) παίκτες είναι πολύ δύσκολη. Ίσως αυτά τα δύο να μην πάνε μαζί. Η Ρεάλ, ας πούμε, όταν παραμελησε τις ακαδημίες και στράφηκε στους galacticos πέρασε περίοδο παρακμής και έχασε τίτλους. Είναι λογικό οι υπερπαίκτες των διαστημικών συμβολαίων να μη δίνουν σημασία στην ιστορία του συλλόγου. Το ίδιο έπαθε και η Manchester μετά τη γενιά των Giggs, Beckham, Scholes, Ferdinand και των τόσων άλλων. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι ήταν Βρετανοί και προέρχονταν από τις ακαδημίες. Το ίδιο και η Ίντερ και η Μπάγερν και αρκετές άλλες. Θα μου πει κάποιος (και σωστά) πως και την εποχή που μεσουρανούσε η Λίβερπουλ τους κορυφαίους της Ευρώπης είχε. Ναι, αλλά ήταν Άγγλοι...
Όσον αφορά την Τσέλσι, μια μικρή επισήμανση. Μεγάλωσε (ή πιο σωστά ξαναμεγάλωσε) με τα λεφτά του Αμπράμοβιτς, γι' αυτό και δικαιολογημένα όλοι την βλέπαμε με μία αντιπάθεια. Τώρα πια ωστόσο, απέκτησε όλα τα γνωρίσματα μιας μεγάλης ομάδας. Τίτλους, παράδοση και παίκτες-σημαίες, οπότε δίκαια συγκαταλέγεται στα κορυφαία κλαμπ του πλανήτη. Κι άλλοι ξόδεψαν, αλλά δεν τα κατάφεραν...

Ας περάσουμε τώρα στη Μπαρτσελόνα. Ό,τι και να πει κανείς γι' αυτή την ομάδα είναι λίγο. Παίζει αδιαμφισβήτητα την πιο όμορφη μπάλα στον πλανήτη, ενώ ο μεγαλύτερος παίκτης, ο Μέσσι, δίνει μαθήματα ποδοσφαίρου αλλά και ήθους (και κάνει και την πλάκα του...). Είναι σίγουρα η μοναδική ομάδα που κάνει ακόμα και εμάς, τους φαρδύκωλους προπονητές του καναπέ, που μιλάμε για κριάρια και πεθαμένους, να παραδεχόμαστε ότι αυτά που κάνει είναι δύσκολα... Και δε φτάνει αυτό, είναι και υπόδειγμα συλλόγου. Από τους ελάχιστους που δεν εμπορικοποίησαν τη φανέλα τους, με σημαντική φιλανθρωπική δραστηριότητα και με ένα πολιτικοιδεολογικό background που παραμένει ζωντανό. Με άπειρους παίκτες από τις ακαδημίες της, αλλά και με τις βαρύγδουπες μεταγραφές. Τι άλλο να ζητήσει ένας οπαδός;
Από το χθεσινό αγώνα της Μπάρτσα μου μένουν δύο πράγματα. Πρώτον ο εκνευρισμένος και τελικά αποβληθείς Πέπε Γκουαρντιόλα, απλά και μόνο επειδή ο Μέσσι τιμωρήθηκε για θέατρο. Παρ' όλο που η ομάδα του βρισκόταν τρία γκολ μπροστα. Ως ποδοσφαιριστής έιχε ένα μοναδικό χαρακτήρα νικητή και ηγέτη, τον οποίο κράτησε και στους πάγκους. Δεύτερον, κάτι για 'μένα πολύ σημαντικό: η Μπαρτσελόνα ΣΕΒΑΣΤΗΚΕ τον αντίπαλό της. Έριξε 4 σε 45 λεπτά και έπειτα κατέβασε ταχύτητα. Δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι δε μπορούσε να βάλει κι άλλα. Σεβασμός. Η έλλειψή του τιμωρεί. Θυμάστε τι έπαθε η Manchester μετά την εφτάρα στη Ρόμα ή η Γιουβέντους μετά την εφτάρα στον Ολυμπιακό. Ή η Μπάγερν μετά τις πεντάρες στη Sporting... Είχα πει στην εκπομπή προ καιρού ότι η Μπάγερν θα τιμωρηθεί γι' αυτό κι έτσι έγινε. Μια απορία μονο. Χθες ήταν αντιμέτωπες οι δύο καλύτερες επιθέσεις της διοργάνωσης: η Μπαρτσελόνα με τον Ριμπερύ. Μόνο. Αν τελικά επιβεβαιωθούν οι φήμες και πάει στη Βαρκελώνη, τι έχει να γίνει;

ΕΙΔΑΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΑΛΑ...

Βραδιά Champions League η χθεσινή, και όποιοι παρακολούθησαν τους αγώνες απόλαυσαν ποδόσφαιρο. Βλέποντας το ματς ανάμεσα στη Manchester Utd και στην Porto κατάφερα να ξεφύγω από την παγίδα της σύγκρισης με το ελληνικό πρωτάθλημα (και της γκρίνιας που πάντα ακολουθεί) και έβγαλα αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα.
Αρχικά, βλέπω ότι σε κορυφαίο επίπεδο, έχει αλλάξει πάρα πολύ το ποδόσφαιρο, σε σημείο να χαλάει η πιάτσα. Είδα μία Manchester που το κέντρο το είχε μόνο για συνδετικό κρίκο για την επίθεση. Η μπάλα δεν κυκλοφορούσε καθόλου με κοντινές πάσες κοντά στην κουλούρα, αντίθετα οι μέσοι έδιναν τη μπάλα με τη μία και έκαναν κίνηση μπροστά. Ακόμα και όταν η αγγλική ομάδα βρέθηκε μπροστά, δεν προσπάθησε να ροκανίσει το χρόνο. Επιτέθηκε και βρέθηκε εκτεθειμένη στα μετόπισθεν. Λογικό μία ομάδα τέτοιου επιπέδου να έχει σαν πρωταρχικό στόχο να επιβάλλει το παιχνίδι της, αλλά αυτό έφτασε σε επίπεδο είτε αλαζονείας είτε βλακείας. Πράγμα ανεπίτρεπτο για έναν Sir Alex Ferguson. Ακόμα κι εγώ παραδέχομαι ότι αυτού του είδους το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο καθηλωτικό, αλλά μου λείπουν οι εποχές της τρελής τακτικής και των παγίδων.
Σχετικά με τη Manchester επίσης, θεωρώ ότι απαιτείται ειδική αναφορά στον Κριστιάνο Ρονάλντο. Πολλοί θεωρούν πως φέτος κάνει μία μέτρια χρονιά, σημαντικά υποδεέστερη της περσινής. Εγώ ήμουν πέρυσι από τους σκληρότερους επικριτές του Πορτογάλου, επειδή θεωρούσα πως του έλειπε η φινέτσα άλλων κορυφαίων παικτών. Χθες είδα ένα Ρονάλντο δίχως άσκοπα τρεξίματα, που μοίραζε τη μπάλα και βρισκόταν πάντα στην κατάλληλη θέση. Έβαλε ένα γκολ πανομοιότυπο με εκείνο επί της Ίντερ (προϊόν ομαδικής δουλειάς) και γενικά έπαιζε για την ομάδα. Ο λόγος που φαίνεται πεσμένος έιναι ότι ο Ferguson πέρυσι δημιούργησε (και λανθασμένα) μία ομάδα για τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Φέτος πρέπει να δημιουργήσει έναν Ρονάλντο για την ομάδα. Ίσως το ατύχημα να είχε θετική απίδραση...
Από την άλλη έχουμε την Πόρτο. Υπερπλήρης ομάδα, που σε κάθε γραμμή οι παίκτες της έχουν τα απαραίτητα στοιχεία. Δημιουργικό κέντρο με σωστές μεταβιβάσεις αλλά και πολύ καλές τοποθετήσεις, ταχύτατα εξτρέμ και επιθετικοί με επαφή με το τέρμα και καλό σουτ. Ακόμα και ο σάπιος Helton έβγαλε τα άπιαστα. Δεν είναι ωστόσο (παραδόξως) όλα τα παραπάνω που κάνουν κορυφαία την Πόρτο. Είναι το γεγονός ότι είχαν την απαραίτητη ευφυία και ωριμότητα να ακολουθήσουν πιστά το σχέδιο εξόντωσης του προπονητή τους, με μετρημένα τρεξίματα, άψογες τοποθετήσεις και αλάνθαστη αντίληψη των φάσεων. Μακάρι να καταφέρει να περάσει στην επόμενη φάση.
Το πιο χρήσιμο συμπέρασμα που έβγαλα πάντως είναι ότι εκπλήξεις του παρελθόντος τύπου ΠΑΟ και Ολυμπιακός στους 8 και Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν θα ξαναδούμε πολλές. Πλέον για να αντιμετωπίσεις τις κορυφαίες ομάδες, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι και να τις κοιτάξεις στα μάτια, κι όχι να κοιτάς στα πόδια τους για να δεις πώς θα τους βάλλεις τρικλοποδιά. Πλέον, όταν γίνεται το δεύτερο, έχουν συνηθίσει να σε πατάνε...

Μ' ΑΓΑΠΑΕΙ, ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΑΕΙ, Μ' ΑΓΑΠΑΕΙ...

Το θέμα της παραμονής του Βαλβέρδε έχει γίνει -και δίκαια- φοβερό σίριαλ. Αν τα συστατικά για μια πετυχημένη σαπουνόπερα είναι η συχνή εναλλαγή ρόλων, οι αναπάντεχες ανατροπές και κυρίως, η διαρκής επανάληψη των ίδιων λέξεων (υποθέτω όλοι βλέποντας Λάμψη και Καλημέρα Ζωή μεγαλώσαμε), τότε η ιστορία του Ισπανού είναι μεγάλο hit. Δυστυχώς όμως, δε βλέπω την απαιτούμενη συγκίνηση από τους οπαδούς του Ολυμπιακού.
Η ιστορία ξεκίνησε τον Γενάρη, όταν ο Κόκκαλης προσέφερε ανανεωμένο συμβόλαιο στον coach, ενθουσιασμένος από τις καθηλωτικές εμφανίσεις του Ολυμπιακού εκείνη την περίοδο. Στα δικά μου μάτια ήταν μία κίνηση λανθασμένη, αφού έδωσε πολύ αέρα στον Ισπανό. Η ομάδα ήταν πρώτη και δίκαια, αλλά με εικονική βαθμολογική διαφορά , ενώ οι τριάρες κι οι τεσσάρες (που δεν ήταν δα και τόσες πολλές) έρχονταν χωρίς να έχει κάνει την εμφάνισή της η βασική αδυναμία της: η έλλειψη σε βάθος του ρόστερ. Ακόμα περισσότερο, όμως, μάλλον ξεχάστηκε γρήγορα (αστραπιαία θα έλεγα για τα δεδομένα των Ελλήνων) ο αποκλεισμός από την Ανόρθωση. Από την άλλη, δεν ξέρω αν προτιμώ αυτόν τον Κόκκαλη που επιβραβεύει τη σωστή δουλειά, από τον παλιό καλό θείο, που έδιωχνε τους προπονητές για ψύλλου πήδημα.
Στην αντίπερα όχθη τώρα, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Βαλβέρδε δεν δέχθηκε εξ' αρχής την προσφορά. Αν θυμάμαι καλά, οι μνηστήρες από την Ισπανία δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα, το Λιμάνι και οι παίκτες τον λάτρευαν ενώ, όπως έλεγε ο ίδιος, η δουλειά του τότε είχε αρχίσει να φαίνεται. Και κυρίως αυτό που μόλις είπα. Κατάφερε να βγάλει από τη μνήμη του απαιτητικού ερυθρόλευκου λαού έναν οδυνηρό αποκλεισμό από τα προκριματικά του Champions League. Προφανώς δεν εκτίμησε αυτά που είχε, και όπως ήταν αναμενόμενο ήρθε η θεία τιμωρία.
Ο αποκλεισμός από την άσημη Saint Etienne (αν πει κανείς ότι την υπολόγιζε στην αρχή θα είναι ψεύτης), μέτριες εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, τόσο ομαδικά όσο και ατομικά και μία πρόκριση επί του ΠΑΟΚ με την ψυχή στο στόμα και με διαιτητικά αποτυπώματα. Όσο εύκολα ανεβαίνουν οι μετοχές ενός προπονητή, τόσο εύκολα πέφτουν. Οφείλω σε αυτό το σημείο να παραδεχτώ τις πανέξυπνες κινήσεις της διοίκησης του Ολυμπιακού. Πατώντας στα παραπάνω, και εκμεταλλευόμενη τη δύναμη των ερυθρόλευκων Μ.Μ.Ε δεν προστάτευσε τον Βαλβέρδε, αλλά τον εξέθεσε. Όταν προέκυψε το θέμα Λέτο, έθεσε σε αμφισβήτηση ακόμα και τον επαγγελματισμό του και μάλιστα, η χρησιμοποίηση του Αργεντίνου ως βασικού και αναντικατάστατου στα τελευταία ματς ρίχνει στα μάτια μου, και στα μάτια πολλών τον προπονητή. Βασίζοντας την καθυστέρηση της υπογραφής του νέου συμβολαίου στην επιθυμία του Ισπανού να φύγει από τον Πειραιά, κατάφερε να στρέψει το κλίμα παντελώς εναντίον του.
Προσωπική εκτίμηση είναι ότι ο Βαλβέρδε θα μείνει του χρόνου, αλλά όχι για τους λόγους που πρέπει. Όχι γιατί γουστάρει να μείνει και να συνεχίσει το έργο του, αλλά γιατί προφανώς δεν θα υπάρξουν ενδιαφερόμενες ομάδες από το εξωτερικό, τουλάχιστον στο επίπεδο της Ατλέτικο ή της Σεβίλλης, κι απ' το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα. Επίσης και η διοίκηση θέλει να τον κρατήσει, όχι επειδή είναι ενθουσιασμένη μαζί του, όπως πριν από 2 μήνες, αλλά επειδή θα έχει προβάδισμα έναντι του αιώνιου αντιπάλου (μπορεί να φύγει ο Τεν Κάτε) και επειδή πλέον, ο Ισπανός θα πηγαίνει με τα νερά της (ήδη το κάνει). Όπως και νά 'χει το όνομα του Βαλβέρδε έχει πληγεί πλέον, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Άλλη μια χρονιά στο Λιμάνι θα είναι μια καλή ευκαιρία να το ξαναφτιάξει. Παντελώς άγνωστο μου είναι ωστόσο, τη γνώμη έχουν οι γαύροι γι' αυτό...

O TEΝ ΚΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΕΙ;

Το ερώτημα που τίθεται στον τίτλο σκέφτηκα πολύ σοβαρά να το θέσω προς δημοψήφισμα στο blog, όταν δημοσιεύτηκαν οι δηλώσεις του Ολλανδού προς τους παίκτες ότι θα τους ανακοινώσει ποιους θεωρεί βασικούς και ποιους αναπληρωματικούς, το σύστημα (θα είναι μονάχα ένα;), ενώ θα ρωτήσει και τον καθένα ξεχωριστά σε ποια θέση επιθυμεί να αγωνίζεται. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς ακούστηκαν πολλές κακόβουλες και ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι ο Τεν Κάτε έχει μια αδυναμία στο αλκοόλ, αλλά αυτό παραπάει. Γι' αυτό και είπα να το φιλοσοφήσω λίγο...
Αρχικά, θα ήταν επιπόλαιο να βγάλουμε συμπεράσματα προτού ακούσουμε τις αποφάσεις του για τους βασικούς. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Ολλανδός πρώτα θα ρωτήσει πού θέλει να παίζει ο καθένας και έπειτα θα πει πού θα βάλει ποιον. Πιθανότατα θέλει να δώσει κίνητρο στον κάθε παίκτη να αναπτύξει συγκεκριμένες πτυχές του παιχνιδιού του. Φανταστείτε π.χ. να του πει ο Νίνης ότι θέλει να παίζει δεκάρι και ο coach να του ανακοινώσει ότι τον θεωρεί δεξί χαφ. Για να κερδίσει ο πιτσιρικάς τη θέση που γουστάρει, θα πρέπει να δουλέψει στην τελική πάσα ή στο σουτ. Αν ο Βαβζίνιακ θέλει να παίζει αριστερά και ο Τεν Κάτε τον βάλει κεντρικό μπακ, θα πρέπει να βελτιώσει την τεχνική ή τη μεταβίβασή του, και πάει λέγοντας. Αποτέλεσμα; Ολοκληρωμένοι παίκτες. Εργαλεία όμως, όχι κορυφαίοι, όπως θά 'πρεπε...
Συνεχίζοντας, ο Ολλανδός δήλωσε ότι θα εφαρμόσει το 4-2-3-1, το οποίο διαλαλούσε ότι θα παίζει όλο το καλοκαίρι. Και έτσι εκθέτει τον Αντωνίου, του οποίου η παραμονή θα κρίνει πολλά τόσο για το σχεδιασμό του ΠΑΟ, όσο και για τη θέση του ίδιου του coach. Προφανώς, για να μην το εφαρμόζει, δεν του έφεραν τους κατάλληλους παίκτες... Και βεβαίως, ρωτώντας τον κάθε ποδοσφαιριστή πού επιθυμεί να παίζει, αναπτύσει μια σχέση προσωπική μαζί τους πολύτιμη. Τέλος, είναι ένας πολύ καλός τρόπος να ξεκαθαρίσει με έμμεσο τρόπο ποιοι θα βρεθούν στη λίστα προς παραχώρηση το καλοκαίρι, ώστε να αποφευχθεί το τεταμένο κλίμα. Ως εδώ καλά.

Δυστυχώς όμως δίνονται και αρνητικά σημάδια γραφής από την όλη ιστορία. Αρχικά αποδεικνύεται πως ο Τεν Κάτε είναι πολύ περισσότερο βοηθός προπονητή παρά βασικός. Δείχνει ότι οι τεχνικές του ικανότητες είναι καλύτερες εντός του προπονητικού κέντρου παρά έξω από αυτό. Για να χρειαστεί δε να ασχοληθεί με τέτοια (δευτερεύοντα) ζητήματα σημαίνει ότι οι ρόλοι του τεχνικού τιμ δεν είναι σωστά μοιρασμένοι ή δεν εκπληρώνονται επαρκώς. Αμφιβολία πλέον ότι για μία ολόκληρη χρονιά δεν υπήρχε συνεννόηση ανάμεσα σε προπονητή και διοίκηση δεν υπάρχει, ενώ ο Ολλανδός μπορεί να πέσει σε μια μεγάλη παγίδα. Δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο ορισμένοι παραμερισμένοι παίκτες να πραγματοποιήσουν καλές εμφανίσεις και να αλλάξουν τα σχέδια του Ολλανδού για τη μεταγραφική λίστα. Οπότε φτου κι απ' την αρχή. Στην τελική, ο Τεν Κάτε δείχνει με τέτοιες δηλώσεις ότι στο πιο κρίσιμο σημείο μιας αποτυχημένης χρονιάς κάνει ακόμα δοκιμές, που μπορούν να αποπροσανατολίσουν την ομάδα από το μοναδικό της στόχο.
Πάντως, ο Ολλανδός με τέτοιες αποφάσεις εν πολλοίς παίζει το κεφάλι του στον Παναθηναικό, οπότε τουλάχιστον ας παραδεχθούμε ότι έχει μεγάλα καμπανέλια... Ελπίζω να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η έκβαση θα μας δώσει σίγουρα τροφή για ένα νέο άρθρο αργότερα, που θα πραγματεύεται το αν πρέπει ή όχι να μείνει τελικά ο coach και τη νέα χρονιά. Έτσι, επειδή είναι και της μόδας...

ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.....

Παναθηναικος και Ολυμπιακος ειναι δικαιολογημενα στο final-4 του Βερολινου...Αν δουμε προσεκτικα την φετινη ευρωπαικη τους πορεια θα διαπιστωσουμε οτι οι δυο ελληνικες ομαδες ηταν απο τις σταθεροτερες του τουρνουα..Εξαλλου,απο το καλοκαιρι υποπτευομασταν οτι θα δηλωναν παρον στην γερμανικη πρωτευουσα,καθως ειχαν τα υψηλοτερα μπατζετ,μαζι με την Μπαρτσελονα...Βεβαια,τα λεφτα δεν φερνουν παντα την επιτυχια,κατι που το εχουν διαπιστωσει πολυ καλα οι Αγγελοπουλοι την προηγουμενα τετραετια αλλα και οι Γιαννακοπουλαιοι παλαιοτερα..
Ο Γιαννακης επρεπε να πετυχει το ''παντρεμα'' των παλιων(Μπουρουσης,Γκριρ,Βασιλοπουλος, Πριντεζης)με τα νεα αποκτηματα(Τσιλντρες,Χαλπεριν,Ερτσεγκ)...Κυριως ομως,επρεπε να περιστρεψει το παιχνιδι της ομαδας του σε δυο νεους αλλα πολυ εμπειρους παιχτες(Παπαλουκας,Βουισιτς)..Ο δρακος φαινεται οτι τα καταφερε μιας και στην κρισιμοτερη περιοδο εφερε αρχικα το διπλο στην Ταου και στη συνεχεια στη Ρεαλ!Τα ξεσπασματα των Μπουλοκ και Ρεγες δεν θα μπορουσαν να σταματησουν τον υπερπληρη Ολυμπιακο...
Απο την αλλη,ο Ομπραντοβιτς ειχε θεωρητικα πιο ευκολο εργο...Το βασικο του μελημα ηταν να εισαγει στο παιχνιδι της ομαδας εναν βαρυ σεντερ(Πεκοβιτς),τον ανθρωπο δηλαδη που τον απεκλεισε επι της ουσιας στην περσινη Ευρωλιγκα!Κατα τ' αλλα ο Ζελικο στηριχθηκε στην περιφερειακη του γραμμη..Τους Διαμαντιδη,Γιασικεβιτσιους,Σπανουλη ηρθε να συναντησει ο μπομπερ Νικολας που βρηκε την κρισιμη ωρα τον ρολο του στην ομαδα!Ετσι,παρα το ''παγωμα'' απο τη νικη της Σιενα στο ΟΑΚΑ,η φανελα το Παναθηναικου αποδειχτηκε πολυ βαρια και το τριφυλλι εκανε 2 σερι νικες στην Ιταλια,κατι που ελαχιστες ομαδες θα μπορουσαν να καταφερουν...
Η ιστορια εγραψε οτι 2 απο τις 4 ομαδες του φετινου final-4 θα ναι ελληνικες..Το ζευγαρωμα τους μαλιστα στον ημιτελικο διασφαλιζει την παρουσια του ελληνικου μπασκετ στον τελικο της 3ης Μαιου! Προγνωστικα θα γινουν,εξαλλου εχουμε πολυ καιρο μπροστα μας...Το συμπερασμα ειναι ενα!Το ελληνικο μπασκετ ειναι παλι εδω....

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ...

Ευτυχώς η εθνική Ελλάδος νίκησε χθες στο Ηράκλειο, με συνέπεια να διώξει αρκετά το άγχος, να ανασυγκροτηθεί και να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του κόσμου. Είναι λοιπόν μια πολύ καλή ευκαιρία, δεδομένου ότι δεν ¨κράζουμε¨ για κάποια αποτυχία, να βάλουμε ορισμένα πράγματα στη θέση τους.
Δεν είμαστε (ούτε εμείς στην εκπομπή ούτε εσείς που πιθανώς συμφωνείτε μαζί μας)κομπλεξικοί που θεωρούμε την εθνική Ελλάδος σάκο του μποξ, πάνω στον οποίο ξεσπάμε για τη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ούτε πιστέψαμε μετά το Euro του 2004 ότι γίναμε κάποια υπερδύναμη. Ο υπέρμετρος ενθουσιασμός δε για εκείνη την επιτυχία ήταν λογικός για ένα παιδί (γιατί παιδιά ήμασταν) 15 χρονών, που το μόνο σπουδαίο που είχε ζήσει ήταν μια πορεία στους 8 του Champions League από την ομάδα του. Ήταν ένα επίτευγμα για το οποίο είμαστε περήφανοι και ευγνώμονες, και υπάρχει για να αποδεικνύει το τιτανομέγιστο αρχαιοελληνικό ρητό Impossible is nothing (αρχαίο πνεύμα αθάνατο)...
Από την άλλη ωστόσο, ποτέ δεν πήγαμε με το ρεύμα του καθωσπρεπισμού που κυριαρχεί στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να αποδείξουν το αντίθετο, η εθνική Ελλάδος δεν είναι αυτή που πρέπει. Δεν απαιτούμε να παίζει υπερηχητικό, ούτε καν όμορφο ποδόσφαιρο. Αλλά απαιτούμε να μας προκαλεί το ενδιαφέρον, αφού είναι μια ομάδα για όλους τους Έλληνες, η μοναδική που τους κρατάει ενωμένους σε θέματα ποδοσφαίρου. Αν ο Έλληνας έχει σιχαθεί να βλέπει το Χαριστέα και το Μπασινά, ας βγουν από την ενδεκάδα. Την πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ μπορεί να τη δώσει κι ο Τζιόλης, ο Σαμαράς, ο Σαλπιγγίδης, ο Νίνης, ακόμα κι ο Κουτσιανικούλης κι ο Μάκος. Αν δεν κερδίσουμε το Euro και πάλι ή το Μουντιάλ δεν πειράζει, ξέρουμε ότι δε μπορεί να γίνει. Αν ο Έλληνας έχει μπουχτήσει να βλέπει ταμπούρι, άμυνα και γιόμες, σεβάσου τον. Μην παίζεις με 3-6-1. Ομάδες επιπέδου Ισραήλ και κάτω, μπορείς να τις πατήσεις (όχι απλά να κερδίσεις) και με 3 επιθετικούς.
Δεν είναι επιτυχία όταν ο Χαριστέας καταφέρνει να στοπάρει 2 φορές τη μπάλα σε έναν αγώνα και να σουτάρει τρεις. Δηλαδή ένας παίκτης με παιχνίδια στα πόδια του (λαμπρό παράδειγμα ο χθεσινός Σαλπιγγίδης) τι θα κάνει; Δεν είναι επιτυχία να μη μπορείς να βάλεις τη μπάλα στο πλεχτό παρά μόνο με στημένα. Δεν είναι επιτυχία να κάνει το αριστερό μπακ (Τοροσίδης) τρεις κούρσες και μετά τίποτα. Αν έπαιζε ο Τοροσίδης δεξιά που είναι η φυσική του θέση, θα τον συγκρίναμε με τον Μαικόν;
Tέλος, μια κουβέντα για τον Ότο Ρεχάγκελ. Και σε αυτόν, όπως και στην εθνική ομάδα, χρωστάμε τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι του ελληνικού αθλητισμού, όπως γραφικά σημειώνουν μερικοί). Αυτό δε σημαίνει ότι ο Γερμανός δεν κάνει λάθη. Τα λάθη αυτά, δε στοιχίζουν βαθμούς ή προκρίσεις (πέραν του Παγκοσμίου ΚΥπέλλου του 2006). Στοιχίζουν όμως φιλάθλους, αφού η εθνική γίνεται όλο και πιο αντιεμπορική, όλο και πιο αδιάφορη. Και είναι κρίμα για μια ομάδα που έδωσε τόσο μεγάλη χαρά. Αν ο Καπέλο, ο Λίπι και ο Ντελ Μπόσκε είναι άξιοι κριτικής, τότε είναι και ο Ρεχάγκελ. Χρέος μας σαν αθλητική εκπομπή, είναι να την ασκούμε.
Στηρίζουμε, αγαπάμε και σεβόμαστε την εθνική. Δεν είναι ώρα να μας σεβαστεί κι εκείνη;

ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ....

Χθες,μετα κοπων και βασανων,η εθνικη Ελλαδος νικησε στο Παγκρητιο το Ισραηλ με 2-1 και πλεον θα παλεψει για την πρωτια του ομιλου με την,ισοβαθμη της,Ελβετια!
Ειναι πλεον ευρεως γνωστο οτι αν θες να παρακολουθησεις γρηγορο ποδοσφαιρο,με αυτοματισμους και θεαματικες φασεις,κανεις δεν θα σου προτεινε ως επιλογη ενα παιχνιδι της εθνικης μας...Η ομαδα του Ρεχαγκελ ηταν και χθες,οπως στα περισσοτερα παιχνιδια,φιλοτιμη, με παθος και προσηλωση στις εντολες του προπονητη.Αντεδρασε πολυ καλα μετα την ισοφαριση αν και ειχε προηγηθει μια ακατανοητη χαλαροτητα στις αρχες του β' ημιχρονου...
Ο Γερμανος μας ειχε προετοιμασει,οπως συνηθιζει αλλωστε,2-3 εκπληξεις,καθως ξεκινησε βασικους τους Μορα και Σαλπι..Η εξελιξη του αγωνα και η αποδοση των 2 παιχτων θεωρω οτι τον δικαιωνει απολυτα..
Για μενα,κορυφαιοι σε αποδοση ηταν οι Σαλπιγγιδης,Κατσουρανης(οσο αντεξε) και ο Τοροσιδης που επιμενω οτι σαν αριστερο μπακ αποδιδει το 50% των δυνατοτητων του..
Και θα τελειωσω με την επιμαχη φαση του πεναλντι,οπου ο Σαμαρας φαινεται να μην υπακουσε στις εντολες του Ρεχαγκελ και να ανελαβε την εκτελεση μονος του..Ε λοιπον, αυτους τους παιχτες που εχουν αυτοπεποιθηση τους γουσταρω...Πρεπει να εχεις μεγαλα.....
καρυδια και να πιστευεις πολυ στον εαυτο σου για να κανεις κατι τετοιο..Εξαλλου,το ποδοσφαιρο ειναι πανω απ' ολα παιχνιδι και σε ενα παιχνιδι παιζει μεγαλο ρολο η ψυχολογια,το θαρρος και η θεληση...Βεβαια,μια τετοια ενεργεια σε κανει μαγκα,οπως τον Σαμαρα,η' μαυρο προβατο,οπως τον Μητρογλου με την Ανορθωση..Αυτα εχει ομως η μπαλα φιλοι μου...

ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΛΛΟ!

Τελικα αυτος ο Παναθηναικος ειναι πολυ σκληρος για να πεθανει....Ισως στον κρισιμοτερο αγωνα του,μεχρι στιγμης,για τη φετινη χρονια διελυσε τη Σιενα με 53-72 και εγινε παλι το φαβορι για την προκριση στο Βερολινο..Μαλιστα,οι Ιταλοι γνωρισαν την πρωτη τους εντος εδρας ηττα μετα απο 42 αναμετρησεις,κατι που μεγαλωνει ακομα περισσοτερο τον πρασινο θριαμβο!
Ο ενθουσιασμος και οι αντοχες της Σιενα κρατησαν ενα δεκαλεπτο...Στη συνεχεια,ο Παναθηναικος απεκτησε διψηφια διαφορα ποντων,που ποτε δεν εχασε..Χαρακτηριστικο ειναι οτι καποια στιγμη η διαφορα εφτασε στο +28!Πραγματικα,δεν υστερησε καποιος απο την ελληνικη ομαδα!Αν ομως πρεπει να μιλησουμε για αυτους που ξεχωρισαν,θα σταθουμε στον ωριμοτατο και με σωστες επιλογες Σπανουλη,τον μπαρουτοκαπνισμενο Νικολας και τον ανικητο κατω απο τα καλαθια Πεκοβιτς..Ειδικη μνεια πρεπει να γινει στον Τσαρτσαρη,που εκανε το καλυτερο φετινο του παιχνιδι και βοηθησε στην επιθεση και κυριως στην αμυνα!!
Απο την αλλη,ο Μακινταιρ βραχυκυκλωσε,εμεινε αρκετη ωρα στον παγκο και η Σιενα απο καποια στιγμη και μετα δεν πιστεψε επουδενι οτι μπορει να γυρισει το ματς...Πιστευω οτι με την ψυχολογια που εχει αποκτησει πλεον η ομαδα του Ζελικο μπορει να τελειωνει απο την Πεμπτη με την υποθεση προκρισης...
Στο παιχνιδι του Ολυμπιακου με την Ρεαλ,ειδαμε την ελληνικη ομαδα να μπαινει αρκετα χαλαρα...Αυτο της στοιχισε,καθως οι Ισπανοι πηραν πολυ γρηγορα μια διαφορα που τους εδωσε προβαδισμα για τη νικη...Θεωρω αδιανοητο για μια τοσο ποιοτικη ομαδα,οπως ειναι ο Ολυμπιακος,να πετυχαινει στο ημιχρονο μολις 20 ποντους απεναντι σε μια,κατα γενικη ομολογια,αναιμικη αμυνα..Στο δευτερο ημιχρονο με μπροσταρη τον ψυχαρα Μπουρουση,οι Πειραιωτες μειωσαν αισθητα τη διαφορα,στο -6,δεν εκαναν ομως την ολικη ανατροπη που θα τους εδινε την προκριση στο final -4!Παντως το τελικο 71-63 κρινεται δικαιο αποτελεσμα.
Φανηκε ξεκαθαρα οτι οταν ο Παπαλουκας δεν ειναι σε καλη μερα(χθες εκανε 6 λαθη)η ομαδα χανει αρκετη απο τη δυναμη της...Σημειο αναφορας της Ρεαλ ηταν για μια ακομα φορα ο Μπουλοκ και ενα απο τα καλυτερα 4αρια της Ευρωπης,ο Ρεγιες!Η βασιλισσα φαινεται οτι πιστευει ακομα στην προκριση αλλα η δικη μου εκτιμηση ειναι οτι ενας Ολυμπιακος σοβαρος και συγκεντρωμενος για 40 λεπτα μπορει να παρει την εκτος εδρας νικη και να μην περιμενει το καυτο ΣΕΦ!
Παντως καλο θα ναι οι οπαδοι των 2 ελληνικων ομαδων να αρχισουν να μαθαινουν γερμανικα!Το Βερολινο ειναι πλεον κοντα...