ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ...

Ευτυχώς η εθνική Ελλάδος νίκησε χθες στο Ηράκλειο, με συνέπεια να διώξει αρκετά το άγχος, να ανασυγκροτηθεί και να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του κόσμου. Είναι λοιπόν μια πολύ καλή ευκαιρία, δεδομένου ότι δεν ¨κράζουμε¨ για κάποια αποτυχία, να βάλουμε ορισμένα πράγματα στη θέση τους.
Δεν είμαστε (ούτε εμείς στην εκπομπή ούτε εσείς που πιθανώς συμφωνείτε μαζί μας)κομπλεξικοί που θεωρούμε την εθνική Ελλάδος σάκο του μποξ, πάνω στον οποίο ξεσπάμε για τη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ούτε πιστέψαμε μετά το Euro του 2004 ότι γίναμε κάποια υπερδύναμη. Ο υπέρμετρος ενθουσιασμός δε για εκείνη την επιτυχία ήταν λογικός για ένα παιδί (γιατί παιδιά ήμασταν) 15 χρονών, που το μόνο σπουδαίο που είχε ζήσει ήταν μια πορεία στους 8 του Champions League από την ομάδα του. Ήταν ένα επίτευγμα για το οποίο είμαστε περήφανοι και ευγνώμονες, και υπάρχει για να αποδεικνύει το τιτανομέγιστο αρχαιοελληνικό ρητό Impossible is nothing (αρχαίο πνεύμα αθάνατο)...
Από την άλλη ωστόσο, ποτέ δεν πήγαμε με το ρεύμα του καθωσπρεπισμού που κυριαρχεί στα ελληνικά Μ.Μ.Ε. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να αποδείξουν το αντίθετο, η εθνική Ελλάδος δεν είναι αυτή που πρέπει. Δεν απαιτούμε να παίζει υπερηχητικό, ούτε καν όμορφο ποδόσφαιρο. Αλλά απαιτούμε να μας προκαλεί το ενδιαφέρον, αφού είναι μια ομάδα για όλους τους Έλληνες, η μοναδική που τους κρατάει ενωμένους σε θέματα ποδοσφαίρου. Αν ο Έλληνας έχει σιχαθεί να βλέπει το Χαριστέα και το Μπασινά, ας βγουν από την ενδεκάδα. Την πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ μπορεί να τη δώσει κι ο Τζιόλης, ο Σαμαράς, ο Σαλπιγγίδης, ο Νίνης, ακόμα κι ο Κουτσιανικούλης κι ο Μάκος. Αν δεν κερδίσουμε το Euro και πάλι ή το Μουντιάλ δεν πειράζει, ξέρουμε ότι δε μπορεί να γίνει. Αν ο Έλληνας έχει μπουχτήσει να βλέπει ταμπούρι, άμυνα και γιόμες, σεβάσου τον. Μην παίζεις με 3-6-1. Ομάδες επιπέδου Ισραήλ και κάτω, μπορείς να τις πατήσεις (όχι απλά να κερδίσεις) και με 3 επιθετικούς.
Δεν είναι επιτυχία όταν ο Χαριστέας καταφέρνει να στοπάρει 2 φορές τη μπάλα σε έναν αγώνα και να σουτάρει τρεις. Δηλαδή ένας παίκτης με παιχνίδια στα πόδια του (λαμπρό παράδειγμα ο χθεσινός Σαλπιγγίδης) τι θα κάνει; Δεν είναι επιτυχία να μη μπορείς να βάλεις τη μπάλα στο πλεχτό παρά μόνο με στημένα. Δεν είναι επιτυχία να κάνει το αριστερό μπακ (Τοροσίδης) τρεις κούρσες και μετά τίποτα. Αν έπαιζε ο Τοροσίδης δεξιά που είναι η φυσική του θέση, θα τον συγκρίναμε με τον Μαικόν;
Tέλος, μια κουβέντα για τον Ότο Ρεχάγκελ. Και σε αυτόν, όπως και στην εθνική ομάδα, χρωστάμε τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι του ελληνικού αθλητισμού, όπως γραφικά σημειώνουν μερικοί). Αυτό δε σημαίνει ότι ο Γερμανός δεν κάνει λάθη. Τα λάθη αυτά, δε στοιχίζουν βαθμούς ή προκρίσεις (πέραν του Παγκοσμίου ΚΥπέλλου του 2006). Στοιχίζουν όμως φιλάθλους, αφού η εθνική γίνεται όλο και πιο αντιεμπορική, όλο και πιο αδιάφορη. Και είναι κρίμα για μια ομάδα που έδωσε τόσο μεγάλη χαρά. Αν ο Καπέλο, ο Λίπι και ο Ντελ Μπόσκε είναι άξιοι κριτικής, τότε είναι και ο Ρεχάγκελ. Χρέος μας σαν αθλητική εκπομπή, είναι να την ασκούμε.
Στηρίζουμε, αγαπάμε και σεβόμαστε την εθνική. Δεν είναι ώρα να μας σεβαστεί κι εκείνη;