Επιστρέφοντας στο blog (και στα "αθλητικά") ένιωσα σαν σαραντάρης που επιστρέφει, μετά από καμιά εικοσαριά χρόνια ξενιτιάς, στη γειτονιά που μεγάλωσε. Και τον ξενίζει, τον απογοητεύει αυτό που συναντά. Δεν είναι κανένα εμπορικό κέντρο, ή κάτι αντίστοιχα φανταχτερό στη θέση των χαμόσπιτων που υπήρχαν πριν, που ένα από αυτά ήταν ίσως και το σπίτι του.
Είναι η απόλυτη εγκατάλειψη, σε συνδυασμό με την προσπάθεια κάποιων λίγων, αναίσθητων, ανάξιων, να αποτελειώσουν ό,τι έχει απομείνει, με σκοπό να φτάσουν στο απόλυτο... τίποτα. Ακριβώς η εικόνα του αθλητισμού,
όπως την έζησα εγώ μετά από δύο σχεδόν χρόνια αποχής από τα αθλητικά δρώμενα.
