Παρακολούθησα χθες με μεγάλη ικανοποίηση τον αγώνα μεταξύ Barcelona και Chelsea και προφανώς δεν έμεινα ασυγκίνητος. Δε διαφωνώ με όσους πανηγύρισαν έξαλλα το γκολ του Ινιέστα στις καθυστερήσεις. Ίσα ίσα, που δεδομένου ότι είμαστε φίλαθλοι πεινασμένοι για θέαμα και καταλαβαίνω και σέβομαι την υποστήριξη προς τους υπερηχητικούς φέτος Μπλαουγκράνα. Διαφωνώ όμως με τους γραφικούς που υποστηρίζουν πως χθες αποδόθηκε δικαιοσύνη.
Διαφωνώ και εκνευρίζομαι διότι λέγεται από άτομα που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα για τη μπάλα, και ότι το μοναδικό ποδόσφαιρο άξιο θαυμασμού είναι το επιθετικό που αντιπροσωπεύουν οι Καταλανοί. Η συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων που παρακολουθούσαν το ματς μαζί μου όχι μόνο υποστήριζαν τη Μπαρτσελόνα, αλλά και έβριζαν την Τσέλσι για τη σφιχτή της αμυντική διάταξη και την πίεση χαμηλά.
Ρε μάγκες, αν είναι τόσο εύκολος αυτός ο τρόπος παιχνιδιού, γιατί δεν τον εφαρμόζουν κι άλλοι; Δεν είναι τυχαίο πως η ομάδα του Λονδίνου ήταν η πρώτη που δεν επέτρεψε στους λεβέντες του Γκουαρντιόλα να σκοράρουν στο Καμπ Νου. Ο Χίντινκ χρειάστηκε, για να το πετύχει, να διαβάσει όλους τους πιθανούς τρόπους ανάπτυξης του αντιπάλου του και να προετοιμάσει τους παίκτες του για καθέναν από αυτούς μέσα σε δύο εβδομάδες. Χρειάστηκε τόσο να κρατήσει τους παίκτες του απόλυτα συγκεντρωμένους, όσο και να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη συγκέντρωση και την ορμητικότητα, ώστε να μπαίνουν δυνατά στις φάσεις. Χρειάστηκε να θυσιάσει την επιθετική του γραμμή για να μπλοκάρει την ανάπτυξη των Μπλαουγκράνα, ρισκάροντας ως προς το πότε (και αν) θα προδοθεί από την κούραση, την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης ή και την ίδια την τύχη, όπως και έγινε.
Εξάλλου, η εικόνα που παρουσίασε η Τσέλσι δεν είναι ο καθιερωμένος τρόπος παιχνιδιού της. Μπορεί να βασίζεται στην αντεπίθεση, αλλά συνήθως πιέζει ψηλότερα και έχει άψογη κυκλοφορία. Απόδειξη η συντριβή που γνώρισε στην έδρα της η Λίβερπουλ. Είναι τεράστιο προσόν για έναν προπονητή και για την ομάδα του να μπορεί να προσαρμόζει τον τρόπο παιχνιδιού του ανάλογα με τον αντίπαλο. Και ο Ολλανδός το κάνει καλύτερα από κάθε άλλον.
Θα σταθώ ιδιαίτερα σε μία φάση. Εκείνη όπου ο Ντρογκμπά, μετά από μία ατελείωτη κούρσα αδειάζει τον αμυντικό της Μπάρτσα και πλασάρει με το αριστερό πάνω στο Βαλντές. Το παληκάρι ξεκινάει από την άμυνα, κοντρολάρει τη μπάλα και σουτάρει. Αντί λοιπόν να χειροκροτήσουν χθες την προσπάθειά του, τον αποδοκιμάζουν και τον φωνάζουν άχρηστο! Μα καλά ρε, είστε σοβαροί;
Tην προσπάθεια που έχει καταβάλει η Τσέλσι την αντιλαμβάνεται κανείς και από τα νεύρα των παικτών στο τέλος του αγώνα. Από το κυνηγητό στον διαιτητή και τις φωνές σε εκείνον και στις κάμερες. Για να φτάσουν σε τέτοιο πρωτοφανή εκνευρισμό παίκτες παγκοσμίας κλάσης, φανταστείτε πόσο έχουν προσπαθήσει και κοπιάσει. Λίγος σεβασμός προς το πρόσωπό τους δε βλάπτει.
Για να μην παρεξηγηθώ, είχα πει πως αν περνούσε η Μπαρτσελόνα θα την χειροκροτούσα και θα την υποστήριζα στον τελικό. Δεν το παίρνω πίσω, μιας και αναμφισβήτητα είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Απλά γράφω τα παραπάνω, ως δικηγόρος του διαβόλου, για να αποδώσω τα δέοντα σε έναν προπονητή που έχει κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να επαναφέρει την ομάδα του στην κορυφή, μόλις σε 4 μήνες. Ακόμα και όποιος δε γουστάρει το παιχνίδι των Λονδρέζων, πρέπει να παραδεχθεί πως παίζουν την πιο θεαατική άμυνα!
Προς υποψήφιους πρωταθλητές Ευρώπης (σ.σ. Μπαρτσελόνα). Η χθεσινή Μπάρτσα μου θύμισε την περσινή των ημιτελικών με τη Μάντσεστερ. Πολύ φλυαρία αλλά από ουσία τίποτα. Προσοχή μη γίνει κάτι ανάλογο και στον τελικό. Ευτυχώς υπάρχει το μέταλλο του Γκουαρντιόλα που τη συνοδεύει...
Υ.Γ. Πραγματικά, δεν πεθαίνετε να μάθετε τι είπε ο Πέπε στον Χίντινκ εκεί κάπoυ στο 85';
