Πριν από λίγο καιρό αναρτήθηκε ένα άρθρο αφιερωμένο στον Αρσέν Βενγκέρ. Επειδή είδα ότι κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών, και επειδή είχε γίνει λόγος ότι αξίζει η πορεία του Αλσατού να συγκριθεί με εκείνη του Ζοσέ Μουρίνιο για να διαπιστωθεί αν πρέπει να τους βάζουμε στο ίδιο καζάνι, το κείμενο που διαβάζετε είναι αφιερωμένο στον ξεφωνημένο Πορτογάλο...
Ο Ζοσέ λοιπόν αρχίζει να βγαίνει από το καβούκι του όταν το 2003 κατακτά το κύπελλο ΟΥΕΦΑ και, κατά δεύτερο λόγο, το πρωτάθλημα Πορτογαλίας, από το οποίο η Πόρτο έκανε νηστεία τα προηγούμενα 3 χρόνια. Λες και της βάζει νέφτι λοιπόν και αποδίδοντας αρκετά ελκυστικό ποδόσφαιρο, την επόμενη ακριβώς χρονιά, αφού κάνει το ριπίτ στο πρωτάθλημα στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης για 2η φορά στην ιστορία της. Γίνεται δε η μοναδική ομάδα που καταφέρνει μέσα σε δύο χρόνια να κατακτήσει ΟΥΕΦΑ και Champions League. Eντυπωσικό επίτευγμα, αλλά όχι εξωπραγματικό. Για 'μένα τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί την αξιοθαύμαστη δουλειά του Μουρίνιο θεμελίωσαν τόσο η βαριά φανέλα της Πόρτο όσο και μία άψογη διοίκηση, ικανή στο να ανακαλύπτει λαβράκια αλλά και να αγοράζει, με υποδειγματική επιχειρηματικότητα, οποιονδήποτε παίκτη χρειάζεται. Θέλω να πω με αυτό πως ο Μουρίνιο μπορεί να μην είχε κορυφαίους παίκτες, αλλά είχε πάντοτε στην κατοχή του τα εργαλεία που απαιτούσε για να δουλέψει. Με λίγα λόγια καμία διοίκηση δεν του χάλασε ποτέ χατήρι.
Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στη μετέπειτα πορεία του. Επέλεξε να εργαστεί σε ομάδες με το υψηλότερο μπάτζετ στην Ευρώπη, την Τσέλσι αρχικά και την Ίντερ τώρα. Ομάδες όπου κάθε καλοκαίρι ξοδεύει γύρω στα 60 εκ. ευρώ αλόγιστα, με τις ευλογίες των προέδρων τους. Σίγουρα ποδοσφαιριστές όπως ο Ντέκο, ο Μανίς, ο Καρβάλιο και ο Φερέιρα ο Μουρίνιο τους ανέδειξε. Σκεφτείτε όμως πόσους κατέστρεψε στις επόμενες ομάδες του! Αρχίζω: Νταφ, Ρόμπεν, Ράιτ-Φίλιπς, Σεφτσένκο, Μαλουντά, Ντελ Όρνο, Tζόε Κόουλ, Κουαρέσμα, Μανσίνι. Θυμηθείτε σε τι κατάσταση βρίσκονταν όλοι αυτοί υπό τις οδηγίες του Πορτογάλου. Ακόμα πιο αρρωστημένο είναι το γεγονός ότι κατάφερε να οδηγήσει στην αφάνεια παίκτες που ο ίδιος ανέδειξε, όπως ο Πάουλο Φερέιρα και ο Μανίς.
Έπειτα πρέπει να παραδεχθούμε ότι του έκατσαν και πολλές συγκυρίες, χωρίς αυτό να μειώνει το έργο και την επιτυχία του. Στην Αγγλία, ας πούμε έτυχε να ανταγωνίζεται μία Μάντσεστερ που βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο, προτού δημιουργήσει το τωρινό σαρωτικό ρόστερ. Στη Λίβερπουλ έπαιζαν παίκτες τύπου Μπίσκαν και Σμίτσερ και η Άρσεναλ είναι πάντα Άρσεναλ. Στην Ιταλία δεν το σχολιάζω καν. Παίζει μόνος απέναντι σε δύο λαβωμένες διεκδικήτριες που τώρα αρχίζουν να ξαναπατούν στα πόδια τους, με τριπλάσιο μπάτζετ. Όσον αφορά τώρα το 2004, αρκεί να αναφέρω ότι ο ΠΑΟ έκανε το double, η Ελλάδα κατέκτησε το Euro, η χώρα μας διοργάνωσε άψογους Ολυμπιακούς Αγώνες και στα ημιτελικά του Champions League βρέθηκαν Λα Κορούνια, Μονακό και η Τσέλσι του Ρανιέρι! Σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου η Πόρτο του Μουρίνιο δικαιούταν να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο...
Για το τέλος άφησα το θέαμα. Το ποδόσφαιρο που υπηρετεί. Και επειδή με την φετινή πορεία της Μπαρτσελόνα ξεφύτρωσαν πολλοί ιεραπόστολοι του επιθετικού ποδοσφαίρου, καλώ τους ίδιους να τοποθετηθούν για τον Ζοσέ και το παιχνίδι σκοπιμότητας που εφαρμόζουν όλες ανεξαιρέτως οι ομάδες του.
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Μουρίνιο, όταν τα φώτα σβήνουν, μένει μόνος με τις κούπες του. Είναι το μόνο που έχει, σε αντίθεση με τον Βενγκέρ και την παράδοσή του. Μπορεί πολλοί να τον παραδέχονται, αλλά ελάχιστοι τον θαυμάζουν. Γι' αυτό, προτού τον βάλουμε ανάμεσα στους κορυφαίους προπονητές, ας σκεφτούμε πόσους συναδέλφους του θα αδικήσουμε. Αδιαμφισβήτητα είναι πολύ καλός coach, αλλά όχι και να τον πούμε κορυφαίο, επειδή ο ίδιος βάφτισε τον εαυτό του Special One...
Δεν ξέρω αν το παρατηρείτε, αλλά έχει αρχίσει να περνάει η μπογιά του...
