Προημιτελικών συνέχεια χθες το βράδυ για το Champions League, με αγώνες πολύ πιο εμπορικούς από εκείνους της Τρίτης, αλλά και πιο θεαματικούς. Έπειτα από αυτό το ποδοσφαιρικό διήμερο, μπορούμε να πούμε ότι μπαίνουμε στην τελική ευθεία της νηστείας (Μεγάλη Εβδομάδα) πραγματικά χορτασμένοι.
Θα ξεκινήσω από το βρετανικό εμφύλιο, που για 'μένα αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη έκπληξη των 8. Η Λίβερπουλ έχει αποδείξει πολλές φορές ότι διαθέτει βαριά φανέλα στην Ευρώπη, επιτρέποντάς μας να ελπίζουμε ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ρομαντικό. Ειδικά όταν συνοδεύεται με έναν από τους κορυφαίους προπονητές της ηπείρου σε θέματα τακτικής, μπορεί να προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Αποκορύφωμα ο τελικός του 2005. Η φανέλα αυτή χθες έμεινε στη ντουλάπα. Σαφώς έγιναν πολλά λάθη από τον Μπενίτεθ, ο οποίος υποτίμησε τον αντίπαλό του, σίγουρα επηρεασμένος από την εικόνα του στο νησί. Μία Τσέλσι μακριά (πλέον όχι τόσο) από τη διεκδίκηση της Premier League σίγουρα δεν εμπνέει σεβασμό, πολύ περισσότερο φόβο. Μετά την τεσσάρα στη Ρεάλ ήταν λογικό οι παίκτες να πάρουν αέρα, αλλά το πρώτο λάθος του Ισπανού ήταν ότι δεν τον έκοψε. Επίσης, οι μεταγραφές του Μπενίτεθ (ο οποίος είναι από τους λίγους τεχνικούς που έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στα μεταγραφικα) δείχνουν, παρά το κόστος τους, ότι δεν μπορούν νε παρέχουν επαρκή κάλυψη στους βασικούς. Robbie Keane, N' Gog, Babel, Lucas, ακόμα και Skrtel και Agger όταν έρχονται από τον πάγκο δεν πείθουν συνήθως, όπως και χθες. Αξιοπρόσεκτο επίσης είναι ότι ο Ράφα επιμένει πα΄ντοτε στην άμυνα ζώνης. Αποτελεσματική τις περισσότερες φορές, αλλά με ένα βασικό μειονέκτημα: δεν επιτρέπει να εκμεταλλευθεί το βασικό πλεονέκτημα των Κόκκινων αλλά και κάθε αγγλικής ομάδας. Τα γερά κορμιά των ποδοσφαιριστών και τη σκληρή νοοτροπία τους. Άφαντος χθες ο Τζέραρντ, αλλά όλοι οι μεγάλοι παίκτες έχουν δικαίωμα για μια κακή εμφάνιση. Αυτό που μου μένει όμως κυρίως είναι το ότι τελικά, η διαχείριση μιας βαριάς φανέλας με κορυφαίους (και ακριβούς) παίκτες είναι πολύ δύσκολη. Ίσως αυτά τα δύο να μην πάνε μαζί. Η Ρεάλ, ας πούμε, όταν παραμελησε τις ακαδημίες και στράφηκε στους galacticos πέρασε περίοδο παρακμής και έχασε τίτλους. Είναι λογικό οι υπερπαίκτες των διαστημικών συμβολαίων να μη δίνουν σημασία στην ιστορία του συλλόγου. Το ίδιο έπαθε και η Manchester μετά τη γενιά των Giggs, Beckham, Scholes, Ferdinand και των τόσων άλλων. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι ήταν Βρετανοί και προέρχονταν από τις ακαδημίες. Το ίδιο και η Ίντερ και η Μπάγερν και αρκετές άλλες. Θα μου πει κάποιος (και σωστά) πως και την εποχή που μεσουρανούσε η Λίβερπουλ τους κορυφαίους της Ευρώπης είχε. Ναι, αλλά ήταν Άγγλοι...
Όσον αφορά την Τσέλσι, μια μικρή επισήμανση. Μεγάλωσε (ή πιο σωστά ξαναμεγάλωσε) με τα λεφτά του Αμπράμοβιτς, γι' αυτό και δικαιολογημένα όλοι την βλέπαμε με μία αντιπάθεια. Τώρα πια ωστόσο, απέκτησε όλα τα γνωρίσματα μιας μεγάλης ομάδας. Τίτλους, παράδοση και παίκτες-σημαίες, οπότε δίκαια συγκαταλέγεται στα κορυφαία κλαμπ του πλανήτη. Κι άλλοι ξόδεψαν, αλλά δεν τα κατάφεραν...
Ας περάσουμε τώρα στη Μπαρτσελόνα. Ό,τι και να πει κανείς γι' αυτή την ομάδα είναι λίγο. Παίζει αδιαμφισβήτητα την πιο όμορφη μπάλα στον πλανήτη, ενώ ο μεγαλύτερος παίκτης, ο Μέσσι, δίνει μαθήματα ποδοσφαίρου αλλά και ήθους (και κάνει και την πλάκα του...). Είναι σίγουρα η μοναδική ομάδα που κάνει ακόμα και εμάς, τους φαρδύκωλους προπονητές του καναπέ, που μιλάμε για κριάρια και πεθαμένους, να παραδεχόμαστε ότι αυτά που κάνει είναι δύσκολα... Και δε φτάνει αυτό, είναι και υπόδειγμα συλλόγου. Από τους ελάχιστους που δεν εμπορικοποίησαν τη φανέλα τους, με σημαντική φιλανθρωπική δραστηριότητα και με ένα πολιτικοιδεολογικό background που παραμένει ζωντανό. Με άπειρους παίκτες από τις ακαδημίες της, αλλά και με τις βαρύγδουπες μεταγραφές. Τι άλλο να ζητήσει ένας οπαδός;
Από το χθεσινό αγώνα της Μπάρτσα μου μένουν δύο πράγματα. Πρώτον ο εκνευρισμένος και τελικά αποβληθείς Πέπε Γκουαρντιόλα, απλά και μόνο επειδή ο Μέσσι τιμωρήθηκε για θέατρο. Παρ' όλο που η ομάδα του βρισκόταν τρία γκολ μπροστα. Ως ποδοσφαιριστής έιχε ένα μοναδικό χαρακτήρα νικητή και ηγέτη, τον οποίο κράτησε και στους πάγκους. Δεύτερον, κάτι για 'μένα πολύ σημαντικό: η Μπαρτσελόνα ΣΕΒΑΣΤΗΚΕ τον αντίπαλό της. Έριξε 4 σε 45 λεπτά και έπειτα κατέβασε ταχύτητα. Δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι δε μπορούσε να βάλει κι άλλα. Σεβασμός. Η έλλειψή του τιμωρεί. Θυμάστε τι έπαθε η Manchester μετά την εφτάρα στη Ρόμα ή η Γιουβέντους μετά την εφτάρα στον Ολυμπιακό. Ή η Μπάγερν μετά τις πεντάρες στη Sporting... Είχα πει στην εκπομπή προ καιρού ότι η Μπάγερν θα τιμωρηθεί γι' αυτό κι έτσι έγινε. Μια απορία μονο. Χθες ήταν αντιμέτωπες οι δύο καλύτερες επιθέσεις της διοργάνωσης: η Μπαρτσελόνα με τον Ριμπερύ. Μόνο. Αν τελικά επιβεβαιωθούν οι φήμες και πάει στη Βαρκελώνη, τι έχει να γίνει;
