Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ...


Δεδομένου ότι και πάλι ένεκα Champions League ξεκουράστηκαν τα ματάκια μας με μπάλα και επειδή θεωρώ ότι την προηγούμενη βδομάδα αναλύσαμε επαρκώς τις 8 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, παίρνοντας τροφή από το τελευταίο άρθρο του Νίκου θέλω να προσπαθήσω να διαχωρίσω τα είδη ποδοσφαίρου που παρακολουθύμε. Αλλά ακόμα περισσότερο, θέλω να προτείνω τρόπους να το ευχαριστιόμαστε λίγο παραπάνω. Σχηματίζοντας μια πρώτη εικόνα, υπάρχουν δύο είδη ποδοσφαίρου. Από τη μία το απλό και ρομαντικό, ένα παραμύθι στο οποίο πρωταγωνιστούν κάτι συμπαθητικοί τύποι που τις αφίσες τους τις κολλάνε στα δωμάτιά τους τα παιδάκια. Αλλά και το παρασκηνιακό, που είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, και κυρίως για Έλληνες...
Ξεκινώντας από το δεύτερο, που είναι και η αδυναμία μου, οφείλω να παραδεχθώ ότι έχουν βγει στη δημοσιότητα πάρα πολλά σκάνδαλα παγκοσμίως που έχουν απομυθοποιήσει τη μεγάλη μας καψούρα (τη μπάλα). Τόσα, που δε μπορώ παρά να δώσω δίκιο σε όσους δεν ασχολούνται με ομάδες, παίκτες και προπονητές αλλά με διαιτητές και παράγοντες. Απλά θυμηθείτε: οι κασέτες σχετικά με την παράγκα του Ολυμπιακού βγήκαν στη φόρα από τον τιτανομέγιστο Μάκη. Άπειροι παράγοντες έχουν βρεθεί πίσω από της φυλακής τα σίδερα (που βεβαίως είναι για τους λεβέντες) για ξέπλυμα χρήματος και λοιπές άλλες δραστηριότητες. Η μεγαλύτερη πορεία ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη το 1971 ήτανε μαγκιά της χούντας, ενώ η Βασίλισσα της Ευρώπης δημιουργήθηκε από τα κανόνια (τα αληθινά, όχι αυτά ανάμεσα στα πόδια) του δικτάτορα Φράνκο. Η πρωταθλήτρια ομάδα (Juventus) της πρωταθλήτριας κόσμου Ιταλίας υποβιβάστηκε για στημένα ματς, ενώ ο προπονητής της Μαρσέλο Λίπι και ο Μπουφόν κατηγορήθηκαν ότι στοιχημάτιζαν παράνομα σε αγώνες της ομάδας τους. Και εννοείται έκαναν και τα κουμάντα τους και μέσα στο γήπεδο... Η West Ham είχε αγοράσει τους Τέβεζ και Μασκεράνο από εταιρεία που δεν υπήρχε, ενώ ο πιο high profile ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας, ο Αμπράμοβιτς, είναι γέννημα-θρέμμα της Μαφίας. Ακόμη, πόσα χρέη έχουν χαριστεί, και πόσα βήματα προόδου έχουν χρεωθεί άδικα; Για τις μεταγραφές δε, περισσότερο λόγο έχουν οι πρέσβεις των ξένων κρατών και οι manager παρά οι παίκες και οι ομάδες. Τελειώνω με την κορυφαία στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου, το 2004. Πώς έγινε να πάρει ο ΠΑΟ πρωτάθλημα έπειτα από 7 χρόνια, στην πρώτη χρονιά της Ν.Δ. στην κυβέρνηση; Πώς έγινε να πάρει η Ελλάδα Euro τη χρονιά που διοργάνωνε Ολυμπιακούς Αγώνες; Πώς γίνεται την ίδια χρονιά να παίρνει η άσημη Πόρτο το Champions League και να τραβάμε τα μαλλιά μας. Στο κάτω κάτω, πώς γίνεται τόσα χρόνια να παίρνει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα και να πηγαίνει ο ΠΑΟ καλά στην Ευρώπη; Μήπως με αυτήν την κατάσταση βολεύονται πολλοί, και κυρίως οι μεγαλοπαράγοντες; Γενικά, στις παραπάνω γραμμές προφανώς μαζεύεται υπερβολική βρωμιά για να κολλάμε εμείς στο σηματάκι που βρίσκεται πάνω αριστερά στη φανέλα. Σωστά;

Λάθος. Γιατί για κάθε σκάνδαλο, για κάθε υποχθόνια συμφωνία και για κάθε παιχνίδι εξουσίας υπάρχουν οι τριπλάσιες στιγμές του ποδοσφαίρου που ενεργοποιούν το τελευταίο άφθαρτο κοινό γνώρισμα όλων των λαών: το συναίσθημα. Ή ορθότερα, τα συναισθήματα. Όταν μας μάλωσαν οι γονείς μας (πριν γίνουμε ολόκληρα γαϊδούρια) ήταν η προτελευταία φορά που κλάψαμε. Η τελευταία ήταν μετά από έναν οδυνηρό αποκλεισμό της ομάδας μας. Το κλάμα του Ρονάλντο όταν έχασε το Euro από την Ελλάδα, του Τέρυ όταν έχασε πέρυσι το τελευταίο πέναλτι στον τελικό ή του Λάμπαρντ όταν αφιέρωσε ένα γκολ στη μητέρα του που πρόσφατα είχε χάσει δεν εξαγοράζεται από κανένα χρηματικό ποσό. H αγωνία και ο ενθουσιασμός που συνοδεύουν ένα ματς, αλλά και οι ατελείωτες ώρες που περνάμε με την παρέα και τη φραπεδιά μας έπειτα από αυτό όχι μόνο δεν πωλούνται, δεν ανταλλάσονται καν. Η εικόνα των αντίπαλων αλλά παρ'όλ'αυτά αγκαλιασμένων οπαδών στις διεθνείς διοργανώσεις είναι εικόνες ανεκτίμητης αξίας. Το γεγονός ότι τα πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα στην αυλή φοράνε τη φανέλα του Μέσσι, του Ντελ Πιέρο, του Κακά και όλων των άλλων κορυφαίων παικτών δεν οφείλεται στους manager τους, αλλά στο αστείρευτο ταλέντο τους. Στην τελική, όσα λεφτά κι αν πέφτουν κάτω από το τραπέζι για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ένα δύσκολο γκολ θα είναι πάντα καθηλωτικό, μία όμορφη ντρίμπλα θα είναι πάντα θεαματική, και ο ιδρώτας των παικτών δε μπορεί να είναι ψεύτικος.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά. Και όπως κάθε παραμύθι πρέπει να έχει καλούς και κακούς, ιππότες και τέρατα. Το αν θα είναι ενδιαφέρον και αν θα έχει ωραίο τέλος, εξαρτάται από το πρόσωπο και τον τρόπο που θα το διηγηθεί. Σέβομαι και εκείνους που στα παραμύθια υποστηρίζουν τους κακούς, και εκείνους που στο ποδόσφαιρο γουστάρουν το παρασκήνιο. Απλά δεν πρόκειται να το εφαρμόσω. Προτείνω να μην το κάνει κανείς, γιατί χάνει την ουσία.

Υ.Γ.: Ρίξτε μια ματιά στο μπόμπιρα της φωτογραφίας. Φανταστείτε να του λέγατε ότι τον κακό το λύκο για να φάει την Κοκκινοσκουφίτσα τον πλήρωσε η γιαγιά της ...

1 σχόλιο:

  1. Με ολα αυτα που λες συμφωνω 100%!Εξαλλου,αν δεν ειχε αυτη τη μαγεια το ποδοσφαιρο,δεν θα ηταν ο βασιλιας των σπορ!
    Απλα,καμια φορα σκεφτομαι οτι,ακομα και αν δεν θες να ασχοληθεις με διαιτησιες,με γκριζες ζωνες και ολα τα παρεμφερη,μερικοι σε αναγκαζουν να τα φερεις ως πρωτο θεμα συζητησης..
    Σιγουρα,το ιδεατο θα ηταν να μιλαμε μονο για τα καθαρα αγωνιστικα ζητηματα,για το α η' το β συστημα κτλ.Οποιος ομως δεν βλεπει τι γινεται γυρω του,ναι μεν παραμενει ρομαντικος,αλλα ποτε δεν θα κανει το βημα παραπανω σε αυτον τον δυσκολο και βρωμικο,ειναι αληθεια,κοσμο του πρωταθλητισμου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή