MΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΙΔΙΑ

Όπως είναι προφανές από τον τίτλο και από τη φωτογραφία, το παρον άρθρο είναι αφιερωμένο στην εθνική Ελλάδος. Κι όπως φανερώνει o απαισιόδοξος τίτλος μόνος του, εννοώ εκείνη του ποδοσφαίρου, όχι του μπάσκετ. Είναι νομίζω και ελπίζω η τελευταία φορά που γράφω για την εθνική μέχρι να φύγει ο Ρεχάγκελ κι όχι επειδή ο άνθρωπος ξέχασε τη μπάλα στα 70 του. Ούτε τώρα θα έγραφα, απλά πέρυσι το ΠΙΤΣΑ ΜΠΥΡΑ ΜΠΑΛΑ είχε κάνει πρεμιέρα με Ελλάδα και, με βάση την επιτυχία του, δε θέλω να χαλάσει το γούρι...
Η χθεσινή φτηνή ισοπαλία με τη Μολδαβία ήταν λυτρωτική μόνο για τον κύριο Ντε Μπλέκερε. Αποδείχτηκε ότι ήταν απλά το εξιλαστήριο θύμα του ναυαγίου με την Ελβετία. Για όλους τους υπόλοιπους, ήταν καταδικαστική. Καταδικαστική πρώτα πρώτα για τους δημόσιους υπαλλήλους που χτυπάνε κάρτα κάθε δυο μήνες στην ομάδα με τον τίτλο τιμής του ποδοσφαιριστή. Συγκεκριμένα για το Χαριστέα, το Γκέκα, το Τζιόλη. Ελπίζω πλέον να συμφωνούμε ΟΛΟΙ ότι δεν είναι μεγάλο κατόρθωμα για έναν παίκτη να είναι πρώτος σκόρερ της Εθνικής Ελλάδος, ούτε το να βγαίνει πρώτος σκόρερ στη Μπουντεσλίγκα κάποτε με τη Μπόχουμ, ούτε και το να κάνει 5 μήνες τουρισμό με τη μορφή δανεισμού στη Βρέμη. Ειδικά όταν έχει κάνει ό,τι μπρεί για να αποδείξει ότι δεν ξέρει μπάλα. Η δικαιολογία δε ότι τουλάχιστον προσπαθούν δε φτουράει. Ακόμα κι αν τρέχουν όλοι επί 90 λεπτά, είναι ανούσιο από τη στιγμή που δεν είναι μέσα σε καμία φάση.
Καταδικαστική ήταν επίσης η ήττα για το Ρεχάγκελ. Έχω πει χιλιάδες φορές ότι μας έδωσε την υπέρτατη χαρά ενός ευρωπαικού τροπαίου και τον ευχαριστούμε. Αλλά πλέον δεν αξίζει τη θέση του προπονητή της εθνικής. Έχει ξεπεράσει κάθε όριο λογικής με τις επιλογές του τόσο στα πρόσωπα της ενδεκάδας, όσο και στις θέσεις τους (πόσο ακόμα θα βλέπουμε το Χαριστέα δεξί χαφ;). Έχει εξαντλήσει την υπομονή του Έλληνα φιλάθλου με το ανυπόφορο αντιποδόσφαιρο που επιβάλλει στην ομάδα και κυρίως έχει κρατήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στάσιμο για 5 ολόκληρα χρόνια. Εξάλλου, είναι πιστεύω φανερό ότι έχει κουραστεί από τη συμπεριφορά του. Ο άνθρωπος δε σηκώνεται από τον πάγκο να φωνάξει και να δώσει οδηγίες, δεν δείχνει να δυσανασχετεί καν με την εικόνα της ομάδας ενώ δεν κάνει πια ούτε το αυτονήτο: δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Έτσι βρε αδερφέ, για να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Για να πιστέψουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι το κακό πρόσωπο και όχι η ταυτότητα της εθνικής.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο coach δε μπορεί να ταρακουνήσει και να εμψυχώσει τους παίκτες, χρειάζεται ανανέωση. Ένα φρέσκο πρόσωπο με όρεξη για δουλειά, που να έχει αντιληφθεί πως τόσο η πάλα, όσο και η ομάδα και οι απαιτήσεις προς αυτήν έχουν αλλάξει. Κάποτε λέγαμε για το Μπάγεβιτς. Τώρα δε βρίσκω ιδανικότερους από τον Τάκη Λεμονή ή το Νίκο Νιόπλια. Ειδικά το δεύτερο, με το σύνολο που έχει χτίσει στη Νέων. Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι τόσο ο εν λόγω προπονητής, όσο και οι Νίνης, Κουτσιανικούλης, Ταχτσίδης, Δημούτσος (με την προχθεσινή εμφάνιση) δεν έχουν θέση στην Ανδρών; Ειδικά όσο υπάρχουν οι ηγετικές φιγούρες των Καραγκούνη, Κατσουράνη και Κυργιάκου.
Όπως είπα και παραπάνω, είναι η τελευταία φορά που αναφέρομαι στην εθνική υπό αυτές τις συνθήκες. Είναι απαράεκτο να είναι η εθνική μια ομάδα που απωθεί τους Έλληνες, αντί να τους ενώνει. Και πάνω απ' όλους λυπάμαι τους φανατικούς της ομάδας, τους πελαργούς, που η παρουσία τους στα γήπεδα, και δη στα ξένα, απλά δεν εξηγείται. Εφ' όσον τουλάχιστον δεν παίρνουν τίποτα σκληρό...

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το ΠΙΤΣΑ ΜΠΥΡΑ ΜΠΑΛΑ live επιστρέφει προσεχώς! Μείνετε συντονισμένοι...