Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

ΑΓΑΠΑΩ ΤΗ ΜΠΑΛΑ?

  
Επιστρέφοντας στο blog (και στα "αθλητικά") ένιωσα σαν σαραντάρης που επιστρέφει, μετά από καμιά εικοσαριά χρόνια ξενιτιάς, στη γειτονιά που μεγάλωσε. Και τον ξενίζει, τον απογοητεύει αυτό που συναντά. Δεν είναι κανένα εμπορικό κέντρο, ή κάτι αντίστοιχα φανταχτερό στη θέση των χαμόσπιτων που υπήρχαν πριν, που ένα από αυτά ήταν ίσως και το σπίτι του. Είναι η απόλυτη εγκατάλειψη, σε συνδυασμό με την προσπάθεια κάποιων λίγων, αναίσθητων, ανάξιων, να αποτελειώσουν ό,τι έχει απομείνει, με σκοπό να φτάσουν στο απόλυτο... τίποτα. Ακριβώς η εικόνα του αθλητισμού, όπως την έζησα εγώ μετά από δύο σχεδόν χρόνια αποχής από τα αθλητικά δρώμενα.    Λίγο μυστήρια η παραβολή, αλλά δεν έγινε τυχαία. Δεν απέχει η παραπάνω παλιά γειτονιά από το χώρο του αθλητισμού των προηγούμενων χρόνων, που με τα καλά και κακά του, με τα καφριλίκια, τα παρασκήνια, τους άμπαλους και τους τεχνίτες, τους δημοσιογράφους και τους γλείφτες, όλοι τον αγαπούσαμε. Κι εγώ προσωπικά κάπως έτσι τον άφησα πριν από δύο χρόνια που με κάλεσε η πατρίδα, με τον ΠΑΟ του Cisse, με τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε, με τον ΠΑΟΚ του Βιεϊρίνια και του Σάντος, με τον Άρη να προσπαθεί να σπάσει πεντάδα, με την Ξάνθη που μάτωναν για να της βάλουν γκολ, με την ΑΕΚ που στα ντέρμπι τιμούσε την ιστορία της, κι ας πήγαινε κατά διαόλου με ευθύνη κάποιων άλλοτε παιδιών της. Σίγουρα όλοι μας βρίσκαμε παρηγοριά στο Champions League, για όσο διάστημα οι κραταιοί σύλλογοι προέρχονταν από πολλές περιοχές της Γηραιάς Αλβιώνας και το κάθε μεγάλο πρωτάθλημα διέθετε τρεις τουλάχιστον πρωταγωνιστικές ομάδες. Και φυσικά πόσο τυχεροί ήμασταν που ζήσαμε μια χρυσή εποχή για την Ευρωλίγκα, που ακόμα και κορυφαίοι παίκτες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν διατεθειμένοι να αγωνιστούν στα λημέρια μας.. Συνοπτικά, μιας και είναι πολλά ακόμα, υπήρχε κάτι να περιμένεις, κάτι καλό.
     Ενώ τώρα? Τουλάχιστον στα εγχώρια φέτος με το που ξεκίνησε η χρονιά κανένας δεν περίμενε τίποτα. Και η σαιζόν μας δικαίωσε απόλυτα: δεν είδαμε τίποτα. Χωρίς να έχω προσωπικά ασχοληθεί ιδιαίτερα, αλλά πιάνοντας τον παλμό του ποδοσφαιρόφιλου, αν έμεινε κάτι από την Ελλάδα ήταν ο τελικός του Κυπέλλου (και όχι για το θέαμα, ξέρετε εσείς...) και ο χαιρετισμός του Κατίδη. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι παγκόσμιας κλάσης παίκτες δε φτάνουν για να βγάλουν τρεις εντεκάδες, ενώ ο ανταγωνισμός έχει πλεόν ξεφύγει από το τεραίν κι έχει μεταφερθεί στις τσέπες Ρώσων και Αράβων. Το δε ευρωπαϊκό μπάσκετ ένιωσε φέτος περισσότερο από ποτέ - τουλάχιστον τα δέκα τελευταία χρόνια που θυμόμαστε καλά - τη σκιά του NBA στην ποιότητα των αθλητών. Συνεπώς, το εύλογο ερώτημα είναι, μέσα σ' αυτή τη μιζέρια, αξίζει ν' ασχολούμαστε? Kι αν όχι, αγαπάμε τελικά τη μπάλα? Την αγαπήσαμε ποτέ σα φίλαθλοι, ή απλά λατρέψαμε τα σώβρακα και τις φανέλες, ικανοποιώντας τον εγωισμό μας?

    Μετά από σκέψη μηνών, απαντώ πως αξίζει. Αξίζει να επαινούμε εκείνους τους λίγους που αγωνίζονται, δίχως να τους ινδαλματοποιούμε όπως πριν, γιατί στο τέλος της ημέρας κάποιοι χύνουν ιδρώτα (πάντα το έκαναν) για να ικανοποιούμε εμείς οι απ' έξω το πάθος μας. Αξίζει να απορρίπτουμε κάθε τι σάπιο, ανεξάρτητα αν έχει λεφτά ή όχι, άσχετα αν είναι στην ομάδα μας ή στην αντίπαλη, διότι έτσι αποκτούμε κριτική σκέψη. Και αν είμαστε καλοί κριτές στη μπάλα, που και εγωισμός και συναισθηματισμός έντονος υπάρχει, θα είμαστε το ίδιο σωστοί και στα πιο σημαντικά.
   Πάνω απ' όλα, αξίζει να θυμόμαστε τις μαγικές στιγμές που μας χάρισε ο αθλητισμός και που μοιραστήκαμε με άλλους, που μας έκαναν να σκάμε μύτη στα 5x5 με νάιλον φανέλες των δέκα ευρώ του Ζιντάν, του Ρονάλντο, του Σεβτσένκο, του Βαζέχα, του Τζόρτζεβιτς, του Τσάρτα και όλων των άλλων, ή να σκαρφαλώνουμε κάγκελα σχολείων για να παίξουμε κανα μπασκετάκι. Στιγμές που μας οδήγησαν σε επικούς καβγάδες και απίστευτους πανηγυρισμούς, ή που στάθηκαν αφορμή για ώρες λιωσίματος στο Pro ή στο 2K  μπροστά από την τηλεόραση.

    Αυτή μάλλον θα είναι η λειτουργία του blog από εδώ και πέρα. Να κρίνει, να προτείνει και να απορρίπτει όπως έκανε πάντα, αλλά πλέον και να θυμάται, για να ελπίζουμε σε νέες μεγάλες στιγμές ή έστω για να μη χαθεί τελείως η μαγεία. Θα προσπαθήσει να αναδείξει αυτό που αξίζει. Όσοι πιστοί - και ξέρω ότι είναι μεγάλη η παρέα - προσέλθετε...
   
    Υ.Γ.: Τελικά την αγαπάω τη μπάλα. Όταν με κάνει να θέλω να παίξω ή να συζητήσω, την αγαπάω.

2 σχόλια:

  1. Αξιέπαινο Ρακούν εδώ. Καλή επιστροφή εύχομαι και καλή δύναμη.

    Η μπάλα είναι κομμάτι της ζωής και της κοινωνίας. Και ως τέτοιο κομμάτι επηρεάστηκε από την κρίση. Όμως η μπάλα έχει ένα χαρακτηριστικό πολύ σημαντικό: γυρίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μας αρχή λοιπόν! Φίλε Γιάννη συντάσσομαι με τις απόψεις σου και με βρίσκεις 100% σύμφωνο ως προς τη μελλοντική λειτουργία του blog. Αρκετούς μήνες μετά την τελευταία μου ανάρτηση, και έχοντας στο μεταξύ σπαταλήσει ατελείωτες ώρες ποδοσφαιροκουβέντας με καψιμιτζίδες, ''ψαράδες'', υπερήλικους σε καφενέδες της φιλόξενης πόλης μου, δήθεν ψαγμένους της αθηναικής πιάτσας και cult φυσιογνωμίες της ΚΑΦΕΔΡΑΣ, έχω την ανάγκη να εκφραστώ περισσότερο από ποτέ για το ποδόσφαιρο!Και όταν λέω ποδόσφαιρο εννοώ την μπάλα την άτιμη και όχι το παρασκήνιο του παραγκάρχη Μαρινάκη, του μαιντανού Αλαφού, του Ιβάν- θα φέρω τον Ρόνι- Σαββίδη ή του Δημήτρη- αναλαμβάνω χωρίς χρέη στη γ' εθνική- Μελισσανίδη.. Όρεξη υπάρχει, θεματολογία αρκετή ελέω ευρωπαικού ποδοσφαίρου οπότε.... ''εκπέμπουμε'' δυνατά σαν άλλοτε!

      Διαγραφή