AΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ...

Σάββατο και Τετάρτη έρχονται τα ματς των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Θα ξεφύγουμε λίγο από τη μιζέρια του ελληνικού πρωταθλήματος. Επειδή λοιπόν οι εθνικές ομάδες αντιπροσωπεύουν πάντα μία αγωνιστική φιλοσοφία, και επειδή πάντα θαύμαζα τις ομάδες που παίζουν καλή άμυνα (κι όχι ταμπούρι, όπως επιμένουν ορισμένοι γραφικοί) επιχειρώ να αναλύσω δύο τρόπους παιχνιδιού και άμυνας που εγώ θεωρώ αντιπροσωπευτικούς του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Εκείνον της εθνικής Αγγλίας του Καπέλο, και εκείνον της εθνικής Ιταλίας του Λίπι. Ξεκινάω με την Αγγλία ενώ δεσμεύομαι ότι θα υπάρξει και αντίστοιχο άρθρο για την Ιταλία την Τρίτη. Προτείνω σε όλους να παρακολουθήσετε τις δύο ομάδες αφού πέραν των άλλων, ο τρόπος παιχνιδιού τους επικρατεί και στο Champions League, οπότε θα μπορέσετε να βγάλετε συμπεράσματα.

Πρώτη παρατήρηση λοιπόν είναι ότι πλέον η υπομονετική και οργανωμένη επίθεση έχει πεθάνει και το 80% των ομάδων βασίζονται στην αντεπίθεση για να σκοράρουν. Κάτι που είναι λογικό, αφού όταν αναπτύσεσαι με πολλές πάσες, παρ' όλο που προλαβαίνεις να ανεβάσεις παίκτες στην επίθεση, επιτρέπεις και στον αντίπαλο να κλείσει την άμυνά του. Άρα χτυπάμε στην αντεπίθεση για να βρούμε τον αντίπαλο ανοχύρωτο. Τώρα, το πού ξεκινάει η αντεπίθεση, είναι άλλο θέμα και εξαρτάται από το πόσο ψηλά πιέζει η ομάδα.

Η Αγγλία, όπως και όλες οι ομάδες του Καπέλο, αμύνεται πολύ χαμηλά, ενώ η πίεση ασκείται έξω από τη μεγάλη της περιοχή. Θυμίζει την αποκλεισθείσα Ίντερ, με την πολυπρόσωπη άμυνα. Αυτό από τη μία μειώνει τις πιθανότητες να βγει μία επικίνδυνη κάθετη πάσα, ενώ από την άλλη οι σέντρες καθαρίζονται από την αεροπορία ή από έναν καλό πορτιέρο. Από την άλλη όμως, επειδή πολλοί αντίπαλοι ανεβαίνουν στην επίθεση, όσοι αμύνονται αναγκάζονται να πιάσουν ένα παίκτη, και δε μπορούν να κάνουν παγίδες ή νταμπλ τιμ. Και εκεί έρχεται η θεία τιμωρία. Όταν ο αντίπαλος μπορεί να σουτάρει από τη μύτη της βελόνας (Ιμπραίμοβιτς, Τσάβι κλπ) ή όταν μπορεί να ξεφύγει από τον προσωπικό του φρουρό εύκολα για πλασέ ή κεφαλιά τελειώνει η ιστορία. Κι επειδή οι γραμμές της άμυνας είναι κοντά μεταξύ τους και στο τέρμα, δεν υπάρχει περιθώριο αλληλοκάλυψης σε βάθος. Άπαξ και περάσουνε, είναι φάτσα με τον δύσμοιρο τερματοφύλακα. Θυμίζω ότι έτσι μπήκαν τα γκολ της Manchester Utd με την Inter, ενώ τέτοια ήταν τα γκολ που έφαγε η ίδια η Εθνική Αγγλίας στο φιλικό με την Ισπανία. Άσε που όταν υπάρχουν πολλά άτομα πίσω, συχνά από το συνωστισμό επικρατεί πανικός, η μπάλα απομακρύνεται όπως όπως και δε βγαίνει από την άμυνα με σωστές προυποθέσεις για αιφνιδιασμό.

Βεβαίως, όλα αυτά γίνονται αντιληπτά με ισχυρούς αντιπάλους, κι όχι με τις κωλοπετινίτσες των ομίλων. Με αυτές πιέζουνε ψηλά σχετικά και ρίχνουνε 3-4 τεμάχια. Για την Αγγλία συγκεκριμένα, θεωρώ ότι όσο καλούς παίκτες έχει στην άμυνα και στον άξονα, τόσες ελλείψεις έχει στα πλάγια και στην επίθεση. Αλλά Καπέλο είναι αυτός οπότε ίδωμεν... Επιστρέφουμε προσεχώς με περισσότερα...