Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ!

Πριν λίγες μέρες υπέπεσα σε ένα ατόπημα που δεν συνηθίζω: αγόρασα ελληνική αθλητική εφημερίδα! Κι όμως, κυρίες και κύριοι, ο δείκτης της βαρεμάρας μου έφτασε σε τόσο υψηλά επίπεδα κατά τη διάρκεια του δρομολογίου Ζάκυνθος-Κυλλήνη που μ' έκανε να λυγίσω και να διαλέξω από το σωρό μία από τις δώδεκα (12!!), αν δεν έχω χάσει το  μέτρημα, γραφικές, προπαγανδιστικές και εκτός πραγματικότητας φυλλάδες.
Απολογούμαι λοιπόν δημοσίως και συνεχίζω! Σε κάποια σελίδα της ''Goebells Post'' ενημερώθηκα ότι η Βραζιλία, μετά το στεγνό καθάρισμα της Ισπανίας στον τελικό, κατέκτησε το τρίτο συνεχόμενο Confederations Cup. Δεν σας κρύβω ότι η εν λόγω πληροφορία μου κίνησε το ενδιαφέρον και το ίδιο βράδυ θυμήθηκα, μέσω του θησαυρού wiki, ότι το 2005 στη Γερμανία η ομάδα των Ροναλντίνιο και Αντριάνο είχε διασύρει στον τελικό την Αργεντινή με 4-1, ενώ στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, το 2009, η Βραζιλία υπερκέρασε το εμπόδιο της έκπληξης εκείνου του τουρνουά, των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, με πρωταγωνιστές τους Λουίς Φαμπιάνο, Κακά, Ρομπίνιο..
Είναι προφανές ότι όλες αυτές οι συζητήσεις, ίσως και αναμνήσεις, από τις εθνικές ομάδες παραπέμπουν στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση και το αιώνιο ερώτημα: ποιά χώρα θα κατακτήσει το Mundial;;; Στην πιθανή ένσταση πολλών ότι είναι νωρίς για προβλέψεις, μιας και μεσολαβούν δώδεκα μήνες, αντιτάσσω την θέση που πρόλαβε να πάρει ο αλενατόρε Πραντέλι: ''φαβορί είναι η νεανική Βραζιλία''.. Τόσο νεανική όσο και 'ευρωπαϊκή' θα συμπληρώσω εγώ. Ο λόγος λοιπόν για μια ομάδα που, εξαιρουμένου του Νειμάρ, οι καλύτεροι και σε κάθε περίπτωση πιο έμπειροι παίχτες της  είναι η αμυντική τετράδα των Ντάνι Άλβες, Τιάγκο Σίλβα, Νταβίντ Λουίζ και Μαρσέλο. Πρωτοφανή πράγματα αυτά για μία εθνική που διαχρονικά έχει συνδεθεί με επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές-σταρ και με την παραγκώνιση των συστημάτων για χάρη της ατομικής ενέργειας και της επιθετικής ιδιοφυίας.
Σεβαστός ο Πραντέλι αλλά το ίδιο σεβαστές και οι Πυργιώτικες μπαλαδόφατσες , που πίνοντας την παγωμένη τους μπύρα, με ''ενημέρωσαν'' ότι το Mundial του 2014 θα είναι το κύκνειο άσμα της Ισπανίας των Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ, Τσάμπι Αλόνσο και Βίγια, που παρεμπιπτόντως η πρόσφατη ήττα της στο Confederations Cup ήταν η πρώτη σε επίσημο ματς μετά το 2010, και το τότε εις βάρος της 1-0 από την Ελβετία, στην πρεμιέρα του Mundial της Νοτίου Αφρικής.
Κάποιοι πιο ''ψαγμένοι'' μου ψιθύρισαν ότι ήρθε η ώρα να υποσκελίσει ο Μέσι και τυπικά Μαραντόνα και Πελέ από το ποδοσφαιρικό πάνθεον, κάνοντας παράλληλα και την μεγαλύτερη δυνατή ''κηδεία'' στους Βραζιλιάνους οικοδεσπότες! Ένα σενάριο σίγουρα όχι επιστημονικής φαντασίας αλλά τόσο δύσκολο στην εφαρμογή όσες είναι και οι πιθανότητες να εμπιστευθεί κάποιος για μια σειρά δύσκολων αγώνων τερματοφύλακες του βεληνεκούς Ρομέρο και Αντούχαρ και κεντρικούς αμυντικούς που ακούνε στο όνομα Κολοτσίνι, Γκαράι, Οταμέντι και Ροντρίγκεζ.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ένα χρόνο πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο, φαίνεται να βρίσκεται λίγο πιο μπροστά από τους υπολοίπους το συγκρότημα του Γιοακίμ Λεβ. Μια ομάδα που διαθέτει εμπειρία, ταλέντο, νέο αίμα και κυρίως γνωρίζουν καλά ο ένας τον άλλον. Ο Νόιερ εκπέμπει σιγουριά, οι αμυντικοί είναι -τουλάχιστον- αξιόπιστοι ενώ οι κεντρώοι συνθέτουν ένα πλήρες πακέτο, όπως είδαμε και στον εμφύλιο Μπάγερν-Ντόρτμουντ. Στη δε επίθεση οι επιλογές δεν είναι εξαιρετικής ποιότητας αλλά το βάθος του ρόστερ επιτρέπει να αλλάζουν οι πρωταγωνιστές από παιχνίδι σε παιχνίδι. Καλώς ή κακώς θεωρώ ότι αυτή η βερσιόν της Γερμανίας αντιμετωπίζεται μόνο με κλεφτοπόλεμο ή έστω με έξυπνη και σύνθετη τακτική από κάποιον καλά διαβασμένο και αντικειμενικά μεγάλο σε αξία προπονητή. Αλήθεια, θα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στα γήπεδα της Βραζιλίας;; 

1 σχόλιο:

  1. Νίκο, εξαιρετική τροφή για σκέψη δίνει το άρθρο σου, εν μέσω καλοκαιριού, μιας και το Mundial είναι μάλλον από τα λίγα αγνά ποδοσφαιρικά δρώμενα που μας έχουν απομείνει.
    Προσωπικά αξιώθηκα να δω στη ζωή μου (και να τα θυμάμαι προφανώς) τέσσερα Μουντιάλ, (1998-2010), και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το τρόπαιο το σηκώνουν πάντα οι πιο ισορροπημένες ομάδες, που έχουν και προπονητή. Και όταν λέω ισορροπία, εννοώ ανάμεσα σε νιάτα και εμπειρία, τακτική πειθαρχία και φαντασία. Αυτό συνέβη στη Γαλλία το '98 με την οικοδέσποινα, που για να μαγέψει ο Ζιντάν, οι τριαντάρηδες Μπλαν, Τζορκαέφ, Ντεσαγί και Ντεσάν βαστούσαν τα μπόσικα, το ίδιο με τη Βραζιλία το 2002, όταν τα 3R, καθοδηγούμενα από το Σκολάρι, συνδυάζονταν με την εξαιρετική αμυντική γραμμή των Cafu, Edmilson, Lucio, Roque Junior και Carlos (καλά καταλάβατε, πέντε στην άμυνα της Βραζιλίας!!). Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ιταλίας το 2006, με το στρατηγό Λίππι να έχει στη διάθεσή του τους άνω των τριάντα Καναβάρο, Ματεράτσι, Γκατούζο, Τότι, Ντελ Πιέρο, Μπουφόν. Στο ίδιο μοτίβο και η Ισπανία το '10 (καταραμένο Μουντιάλ, ψόφος στις βουβουζέλες). Και στο ίδιο συμπέρασμα θα φτάσει κανείς αν δει και τις ομάδες που έφταναν στις τελευταίες θέσεις των αντίστοιχων διοργανώσεων (Κροατία, Ισπανία, Ουρουγουάη, Γερμανία).
    Για το Μουντιάλ του χρόνου επιφυλάσσομαι ν' απαντήσω, αλλά όπως νομοτελειακά φέτος πήρε το Τσ. Λ. η Μπάγερν, μετά από σειρά καλών σαιζόν, ίσως το ίδιο να ισχύσει επιτέλους και για τα Πάντσερ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή